Αναδημοσίευση απο την Αυγή
Του ΚΩΣΤΑ ΗΣΥΧΟΥ*
Αναμφίβολα τα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια συνδικαλιστική, οργανωτική πολυδιάσπαση στους γιορτασμούς για την εργατική Πρωτομαγιά.
Η φετινή εργατική Πρωτομαγιά (μέχρι την στιγμή που γραφόντουσαν αυτές οι λίγες λέξεις) τουλάχιστον τέσσερις συγκεντρώσεις προβλεπόντουσαν για την Αθήνα!
Παρακμιακά στοιχεία διαφάνηκαν τα τελευταία χρόνια να λαμβάνουν μέρος με μικρές συγκεντρώσεις και «βαρύγδουπες ομιλίες», όπου περισσότερο παρουσιάζεται να γιορτάζεται η Πρωτομαγιά από μια ιστορική υποχρέωση, παρά από μια ανάγκη των καιρών μας, ως ένα αφιέρωμα στην ιστορική μνήμη της τάξης μας και την αφετηρία αγώνων για μαζικές και αποτελεσματικές ανατροπές σκληρών, εργοδοτικών και κυβερνητικών πολιτικών που φέρνουν τους εργαζόμενους αιώνες πίσω.
Ένα δειλό βήμα πραγματοποιείται φέτος από το ΕΚΑ, με την εμπλοκή όμως από την ΓΣΕΕ, που ενώ ομόφωνα αποφάσισε ο γιορτασμός να δοθεί στο ΕΚΑ, τα μέχρι τώρα δείγματα (κείμενα, θέσεις) αναδεικνύουν ένα αρκετά απονευρωμένο πλαίσιο, που δεν θίγει ούτε στο ελάχιστο ζητήματα όπως η εισοδηματική πολιτική, την εργοδοτική τρομοκρατία και την ανάγκη αυτή η επίθεση να σταματήσει με σχέδιο, μέθοδο και μαζικούς αγωνιστικούς αγώνες και πλατιές κοινωνικές συμμαχίες.
Ο σημερινός «επίσημος και κηρυγμένος πόλεμος» από το μεγάλο κεφάλαιο σε βάρος των εργαζομένων δεν έχει υποχρεώσει τις πλειοψηφίες των συνδικάτων (ΠΑΣΚΕ- ΔΑΚΕ) σε αλλαγή προσανατολισμού, οργανωτική ανασύνταξη, μαζικό ελκυστικό, αποτελεσματικό, δημοκρατικό, συνδικαλισμό βάσης, που είναι το ζητούμενο στις μέρες μας.
Η συνεχής απομαζικοποιήση και ο χαμηλότατος δείκτης συνδικαλιστικής πυκνότητας στη χώρα μας αποτελούν δείγματα μιας διαχρονικής βαριάς «ασθένειας» των συνδικάτων, με έντονα στοιχεία, απολυταρχικής, ιεραρχικής γραφειοκρατίας, κομματισμού, και σε ορισμένες περιπτώσεις και εργοδοτικών ταυτίσεων με ιδιαίτερα σκληρά πλαίσια εργατικής εκμετάλλευσης ( ενοικιαζόμενοι, εργολάβοι, δουλεμπόριο, κ.λπ).
Οι ευθύνες είναι γνωστές και για το ΠΑΜΕ, που εμμένει στην απόλυτη ταύτιση συνδικαλιστικού και κομματικού υποκείμενου ( ΠΑΜΕ=ΚΚΕ), όπου πατάει σε δυο βάρκες, στην ηγετική συνδικαλιστική γραφειοκρατία, όπου αποκομίζει μικρό-παραταξιακά οφέλη και την υποκριτική «καθαρότητα».
Ο φετινός γιορτασμός με τη διεθνιστική παρουσία από εκπρόσωπους από τη Βενεζουέλα και Παλαιστίνη, ένα μουσικό αφιέρωμα με συμμετοχή καλλιτεχνών από την Λ.Α. και μεταναστών 2ης γενιάς, που στερούνται τα ελάχιστα και αυτονόητα δικαιώματα Ελλήνων εργαζόμενων, οι σύντομες αλλά ουσιαστικές ομιλίες που θα γίνουν αποκλειστικά από εργαζόμενους στην ευέλικτη απασχόληση ( ενοικίαση, συμβασιούχοι, κ.λπ.) δεν σώζει την «παρτίδα», για δικομματικές συναινετικές ηγεσίες, που δεν θέλουν να επωμιστούν την κρίση αναξιοπιστίας που τους έχει αποδοθεί από την πλειοψηφία των εργαζόμενων που είναι «εκτός των συνδικαλιστικών τειχών».
Η συνδικαλιστική ριζοσπαστική αριστερά εμμένει και θα συνεχίζει να μάχεται ενάντια στις άγριες, τρομοκρατικές, εργοδοτικές και κυβερνητικές πολιτικές, ενάντια σε αναποτελεσματικά, απομαζικοποιημένα συνδικάτα. Για την ενότητα στη κοινή δράση και την αποτελεσματική πάλη της εργατικής τάξης, των μεταναστών και γυναικων, των ευέλικτα απασχολούμενων, της νέας γενιάς που την αναγκάζουν να ζει με δανεικά όνειρα και έναν κούφιο ψεύτο-καταναλωτισμό.
Τα δικαιώματα μας, η αξιοπρεπής εργασία, το σταμάτημα των απολύσεων, η μαζική ανεργία, η εργοδοτική τρομοκρατία, αποτελούν ανάμεσα σε άλλα καθήκοντα άμεσες προτεραιότητας και μέτωπα πάλης, για να γραφτούν ακόμα περισσότερες νικηφόρες κόκκινες σελίδες στη διαχρονική λεωφόρο της απελευθέρωσης της εργασίας από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
* Ο Κώστας Ήσυχος είναι αντιπρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Αθήνας
