Οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας στο στόχαστρο Τρόικας – Κυβέρνησης – ΣΕΒ

Αναδημοσίευση απο το www.iskra.gr

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ

Η κυβέρνηση σε εφαρμογή του μνημονίου, με τον πρόσφατο ασφαλιστικό και εργασιακό νόμο θέσπισε το μισθό πρώτης απασχόλησης για νέους κάτω των 25 ετών στο 84% του εγγυημένου κατώτερου μισθού και για τους μαθητευόμενους κάτω των 18 ετών στο 70%. Με αυτό τον τρόπο υπονόμευσε την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που υπογράφεται από τη ΓΣΕΕ και τους εργοδοτικούς φορείς και ορίζει τον κατώτερο εγγυημένο μισθό.
Τώρα η κυβέρνηση σε εφαρμογή του επικαιροποιημένου πλέον μνημονίου έρχεται να ολοκληρώσει την κατεδάφιση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας.

Η υποχρεωτικότητα των συλλογικών συμβάσεων καταργείται.

Το πρώτο της βήμα θα είναι η κατάργηση της δυνατότητας να κηρύσσεται μία συλλογική σύμβαση εργασίας, που υπογράφηκε από μία συνδικαλιστική οργάνωση που εκπροσωπεί το 51% των εργαζομένων του κλάδου ή του επαγγέλματος, υποχρεωτική για όλους τους εργαζόμενους αυτού του κλάδου ή επαγγέλματος. Έτσι όμως ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων θα καλύπτεται μόνο από τις ατομικές συμβάσεις εργασίας και θα είναι εκτεθειμένο στην αυθαιρεσία της εργοδοσίας.

Οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις θα υπερισχύουν των κλαδικών.

Η κυβέρνηση έχει επίσης συμφωνήσει στα πλαίσια του επικαιροποιημένου μνημονίου ότι οι επιχειρησιακές συλλογικές συμβάσεις εργασίας θα υπερισχύουν των κλαδικών και αυτές των ομοιοεπαγγελματικών. Ακόμα χειρότερη πρόβλεψη υπήρχε και στο άρθρο 2 παρ. 7 του ν.3845/2010, με τον οποίο εφαρμόστηκε το μνημόνιο στη χώρα μας, ότι «οι όροι των ομοιοεπαγγελματικών και επιχειρησιακών συμβάσεων εργασίας μπορεί να αποκλίνουν έναντι των αντίστοιχων όρων των κλαδικών και Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας», δηλαδή θα μπορούν να προβλέπουν μισθούς χαμηλότερους και από κατώτερο εγγυημένο μισθό.

Η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και ο κατώτερος εγγυημένος μισθός στο στόχαστρο.

Στόχος του συνεταιρισμού κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΕ είναι η εκπλήρωση της διαχρονικής απαίτησης των δυνάμεων του κεφαλαίου για υπερίσχυση των επιχειρησιακών συλλογικών συμβάσεων εργασίας σε σχέση με την ΕΓΣΣΕ και τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές, ώστε να καταργηθεί ο κατώτερος εγγυημένος μισθός και κάθε επιχείρηση να έχει να αντιμετωπίσει μόνο την συνδικαλιστική οργάνωση των δικών της εργαζομένων, ώστε να την ενσωματώνει ή να την νικά ευκολότερα.

Κυβέρνηση – Τρόικα – κεφάλαιο θέλουν μόνο τις ατομικές συμβάσεις εργασίας.

Η αμφισβήτηση των κλαδικών συλλογικών συμβάσεων, με δεδομένη την κερδοσκοπική βουλιμία του κεφαλαίου, οδηγεί σε αθέμιτο ανταγωνισμό των επιχειρήσεων στα πλαίσια του ίδιου κλάδου. Κάθε μία από αυτές για να «πατήσει» τις ανταγωνίστριές της θα μειώνει τους μισθούς και έτσι θα έχουμε γενική συμπίεσή τους προς τα κάτω. Κι όλα αυτά στη λογική της τελικής «καθαρής» για το ΣΕΒ και το κεφάλαιο λύσης, που είναι η υποκατάσταση όλων των ειδών συλλογικών συμβάσεων εργασίας από τις ατομικές συμβάσεις, όπου ο κάθε εργαζόμενος θα βρίσκεται μόνος και απροστάτευτος απέναντι στην παντοδυναμία των αφεντικών του.

Η νέα Υπουργός Εργασίας συνεχίζει το κατεδαφιστικό έργο του κυρίου Λοβέρδου.

Η Υπουργός Εργασίας, λόγω των μεγάλων αντιδράσεων από το εργατικό κίνημα και την Αριστερά, προσπαθεί να περάσει με μία απλή Υπουργική Απόφαση την ουσία αυτών των ρυθμίσεων όχι απευθείας αλλά από το παράθυρο. Θα μπορούν να προβλέπονται μισθοί μικρότεροι απ' αυτούς των κλαδικών και Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων είτε με «τοπικά σύμφωνα απασχόλησης» σε νομούς με ανεργία μεγαλύτερη από το μέσο όρο της χώρας είτε με επιχειρησιακές συμφωνίες σε επιχειρήσεις που προχωρούν σε «αναδιαρθρώσεις», δηλαδή απειλούν τους εργαζόμενους με κλείσιμο ή απολύσεις.
Είναι πολύ λυπηρό για την ίδια την Υπουργό, παρότι καλλιεργεί προφίλ προοδευτικής πολιτικού, να ξεκινά τη θητεία της στο Υπουργείο από εκεί που τελείωσε την κατεδάφιση των εργασιακών δικαιωμάτων ο προκάτοχος της κύριος Ανδρέας Λοβέρδος.
Η κυβέρνηση χρησιμοποιώντας ως δούρειο ίππο τις επιχειρήσεις που απειλούν τους εργαζόμενους με οριστικό κλείσιμο και ανεργία, επιδιώκει να στείλει τα εργασιακά δικαιώματα στον καιάδα, να καταργήσει την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις και να εξαερώσει τον εγγυημένο κατώτερο μισθό.

Ο ΟΜΕΔ και η Διαιτησία στο απόσπασμα.

Ταυτόχρονα με Προεδρικό Διάταγμα θα προωθήσει την αλλαγή του νόμου 1876/1990 για τη διαιτησία, έτσι ώστε το κάθε ένα από τα συμβαλλόμενα μέρη (εργαζόμενοι – εργοδότες) να μπορεί να προσφύγει στη διαιτησία, εάν διαφωνεί με τις προτάσεις του μεσολαβητή. Μέχρι τώρα, εάν σε αυτές τις προτάσεις διαφωνούσαν οι εργοδότες, το δικαίωμα αυτό το είχε μόνο η εργατική πλευρά. Η κυβέρνηση μας έδωσε μία πρόγευση των προθέσεών της τον περασμένο Ιούλιο, όταν κατάργησε αναδρομικά με τροπολογία αποφάσεις διαιτησίας που έδιναν αυξήσεις μισθών λίγο παραπάνω από το μηδέν που προβλέπει το μνημόνιο.
Με τις προωθούμενες αλλαγές ενισχύεται στις συλλογικές διαπραγματεύσεις την εργοδοτική πλευρά και υποβαθμίζεται ο ΟΜΕΔ σε ρόλο απλού φωτοτυπικού μηχανήματος που θα εκδίδει αποφάσεις – πιστά αντίγραφα της εκάστοτε κυβερνητικής εισοδηματικής πολιτικής.

Διακυβεύεται η ίδια η ύπαρξη των συνδικάτων.

Η υπονόμευση από την Τρόικα και την κυβέρνηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας οδηγεί επίσης σε υπαρξιακά προβλήματα το ίδιο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα μας. Με την αποφασιστικότητα που επιδεικνύουν στην προώθηση του στόχου τους για αφαίρεση όλων των εργατικών κατακτήσεων, που κερδήθηκαν κατά την διάρκεια ενός αιώνα με σκληρούς αγώνες, αμέτρητες θυσίες πολλών γενεών της εργατικής τάξης, καθιστούν τα συνδικάτα άχρηστα και αναποτελεσματικά στη συνείδηση των εργαζομένων ως προς την υπεράσπιση των συμφερόντων τους οδηγώντας τα σε ανυποληψία και απομαζικοποίηση.
Εξάλλου, εάν αφαιρεθεί από τα συνδικάτα η δυνατότητα να διεκδικούν από τους εργοδότες τους μισθούς και τους όρους εργασίας των εργαζομένων, θα μετατραπούν από οργανώσεις που ενώνουν τους εργαζόμενους στην βάση κοινών προβλημάτων και ταξικών συμφερόντων σε απλούς πολιτιστικούς ή εκδρομικούς συλλόγους.

Για τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ πέρα βρέχει.

Δυστυχώς ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ, αντί να μπει επικεφαλής των αντιστάσεων για την υπεράσπιση των συλλογικών συμβάσεων και του κατώτερου εγγυημένου μισθού, με δηλώσεις τους διαφώνησε μόνο στη γενική μορφή αυτών των μέτρων, αφήνοντας ανοικτό παράθυρο για εφαρμογή τους σε επιμέρους επιχειρήσεις με οικονομικά προβλήματα.

Τώρα, Παλλαϊκό κίνημα αντίστασης και διεξόδου.

Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι η συγκρότηση και η ανάπτυξη ενός μαζικού και μαχητικού κοινωνικού και πολιτικού κινήματος που θα έχει ως βασικό στόχο την ακύρωση του μνημονίου, θα υπερασπίζει τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, τους μισθούς, την πλήρη και σταθερή εργασία και την δημόσια κοινωνική ασφάλιση. Θα συμβάλλει επίσης στη διαμόρφωση μίας νέας πολιτικής και κοινωνικής πλειοψηφίας που θα επαναδιαπραγματευθεί με αποφασιστικότητα το δημόσιο χρέος και θα ανοίξει άλλους δρόμους παραγωγικής, αναπτυξιακής και κοινωνικής ανασυγκρότησης της χώρας μας σε προοδευτική σοσιαλιστική κατεύθυνση.