Ο Συνασπισμός Ριζοσπαστικής Αριστεράς στο αθλητικό προσκήνιο, παίζει μπάλα με φρέσκιες ιδέες, ζωντανός κι ανατρεπτικός

Ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς κατανοεί ότι η φυσική αγωγή κι αθλητισμός εξελίσσονται μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικοπολιτικό σύστημα, στο οποίο κυριαρχεί η επιδίωξη για κέρδος, η διαφήμιση, ο τρόπος που πλασάρεται το «προϊόν».
Ο Συνασπισμός της Ριζοσπαστικής Αριστεράς αγωνίζεται για ένα διαφορετικό αθλητισμό, για τους νέους κι όχι τα κέρδη των επιχειρηματιών. Η Αριστερά προβάλλει μια ανθρωποκεντρική αντίληψη για τη φυσική αγωγή και τον αθλητισμό. Θεωρεί ότι ο αθλητισμός πρέπει να αποτελεί μια μακρόχρονη διαδικασία που ξεκινά με ευθύνη του κράτους από την προσχολική, φτάνει μέχρι την τριτοβάθμια εκπαίδευση και παράλληλα συνδέεται με άλλες μορφές αθλητικής δραστηριότητας, τέτοιες όπως ο σωματειακός αθλητισμός και οι δραστηριότητες που αναπτύσσει η Τοπική Αυτοδιοίκηση.
Η Ριζοσπαστική Αριστερά επιδιώκει τη δημιουργία ενός ΕΝΙΑΙΟΥ, ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ, ΕΘΝΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ κι ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΥ, το οποίο θα εξυπηρετεί τις σημερινές και αυριανές ανάγκες όλου του ελληνικού λαού.
Ο ΣΥΡΙΖΑ τη τετραετία που πέρασε δεν έκατσε στο πάγκο. Έπαιξε μπάλα και μάλιστα επιθετικά, παρεμβαίνοντας σε όλα τα ζητήματα του αθλητισμού:
Κατέθεσε προτάσεις για τη φυσική αγωγή στην εκπαίδευση
Έθιξε τα προβλήματα του αγωνιστικού – σωματειακού αθλητισμού και των αθλητικών υποδομών.
Προέβλεψε τα προβλήματα με τη βία και το ντόπινγκ και προειδοποίησε σχετικά. Κατέθεσε ερωτήσεις στη Βουλή και πακέτο συγκεκριμένων προτάσεων, την ίδια στιγμή που όλα τα άλλα κόμματα είτε χάιδευαν τους φορείς της βίας, είτε παρείχαν κρατική κάλυψη στα κυκλώματα του ντόπινγκ για χάρη κάποιων εφήμερων μεταλλίων, είτε απλώς κατάγγειλαν.
Όρθωσε ουσιαστικό λόγο κι αντιστάθηκε όταν τα δυο κόμματα Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ συναγωνίζονταν στις χαριστικές παραχωρήσεις στα ιδιωτικά συμφέροντα της αθλητικής βιομηχανίας. Όταν συναγωνίζονταν σε παραχωρήσεις γης, στη παραβίαση πολεοδομικών κανόνων και νόμων για κατασκευή εμπορικών μεγαθηρίων με ολίγο από αθλητική χρήση
Συμμετείχε με πρωτοπόρο ρόλο στο κίνημα για την ελεύθερη πρόσβαση στις παραλίες. Για τη προστασία του φυσικού περιβάλλοντος. Γιατί στην αντίληψη της Ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν νοείται αθλητισμός χωρίς ελεύθερους χώρους, προσβάσιμες παραλίες, πράσινο και ποιότητα ζωής.
Η οδυνηρή πραγματικότητα του αθλητισμού στα σχολειά και στο σωματείο
Η νεολαία της χώρας μας δεν μπορεί να αθληθεί. Εξουθενώνεται από το κυνήγι του βαθμού ανάμεσα στο σχολείο και το φροντιστήριο. Οι νέοι μας δεν μπορούν να απολαύσουν τη χαρά που δίνει η άθληση, η άσκηση και η ευγενική άμιλλα. Στερούνται τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο, ενώ ταυτόχρονα τους αρνούνται το δικαίωμα να αθλούνται μέσα στο σχολείο. Είναι τεράστια τα προβλήματα της φυσικής αγωγής στην εκπαίδευση υποτυπώδεις και ακατάλληλες οι αθλητικές εγκαταστάσεις στα σχολεία. Και πάνω απ’ όλα υποχρηματοδοτείται. Είναι ελάχιστη η κρατική αρωγή σε μια δραστηριότητα που αποτελεί δικαίωμα κάθε πολίτη της χώρας.
Κι όταν, όσοι νέοι βρουν τρόπο ένταξης στον αθλητικό σύλλογο, έρχονται αντιμέτωποι με μια άλλη οδυνηρή πραγματικότητα και αντιλήψεις. Άλλοι ερασιτεχνικοί αθλητικοί σύλλογοι έχουν αφεθεί στη μοίρα τους και για να συντηρηθούν πρέπει κατά κύριο λόγο οι γονείς να βάλουν βαθιά το χέρι στη τσέπη, ή να υπάρξουν μερικοί ρομαντικοί αλλά εύρωστοι παράγοντες, όσο φυσικά αντέχουν οικονομικά. Αλλά υπάρχουν κι εκείνοι που εμπλέκονται με τους αθλητικούς συλλόγους με σκοπό τη διαφήμιση, την κοινωνική τους ανέλιξη, με κύριο χαρακτηριστικό την εκδούλευση, τη εκχώρηση του «παραγοντισμού» στις πολιτικές κεντρικές και τοπικές εξουσίες που διαφεντεύουν το τόπο.
Πολλοί ερασιτεχνικοί αθλητικοί σύλλογοι, οι οποίοι απαρτίζονται από ρομαντικούς εθελοντές και προσφέρουν χρήσιμες υπηρεσίες στους νέους, αλλά και άλλοι, σύλλογοι που λειτουργούν αντιγράφοντας τις πρακτικές ενός ψευδεπίγραφου εμπορευματοποιημένου αθλητισμού, επιδιώκοντας να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη. Οι αντιθέσεις ενός μεταλλαγμένου αθλητισμού, στον οποίο χρήσιμο θεωρείται μόνο ότι φέρνει χρήματα. Και φυσικά με κάθε τρόπο και κόστος για τους αθλούμενους. Για την υγεία τους, τη ψυχική τους ισορροπία, τη πολύπλευρη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.
Για το λόγο αυτό οι νέοι μας κατέχουν τις πρώτες θέσεις σε κάθε αρνητική στατιστική που αφορά την υγεία τους, τη ποιότητα και τον τρόπο ζωής. Η Νέα Δημοκρατία φρόντισε να υπονομεύσει κι άλλο το μέλλον τους.

Τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας,
τέσσερα χρόνια χαμένα για τον ελληνικό αθλητισμό και τη νεολαία
Επί τέσσερα χρόνια η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ακολούθησε τη πεπατημένη των προκατόχων της. Προσπάθησε να συνδιαχειρισθεί μαζί με τα ιδιωτικά συμφέροντα τα κέρδη του αθλητικού θεάματος, εκφράζοντας απολύτως τη νεοφιλελεύθερη άποψη για τον αθλητισμό: για τον «αθλητισμό - εμπόρευμα» και τη κυβέρνηση συνεταίρο-επιχειρηματία. Έτσι αντί να προσφέρουν στον ελληνικό αθλητισμό ότι του αναλογεί, τον μετέτρεψαν σε αιμοδότη του κρατικού προϋπολογισμού.
Ιδιωτικοποίησαν τον ΟΠΑΠ τον πιο κερδοφόρο δημόσιο οργανισμό
Πρόλαβαν να κάνουν δυο ρυθμίσεις των χρεών των αθλητικών εταιρειών, χαρίζοντάς τους εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ και με τη θετική ψήφο του ΠΑΣΟΚ
Άνοιξαν τα ταμεία των Εταιρειών Κοινής Ωφέλειας, ως άλλη περίπτωση ομολόγων, κι επιλεκτικά επιδότησαν από αυτά τις ΠΑΕ
Πρόλαβαν να εκχωρήσουν δημόσιες εκτάσεις στο όνομα της κατασκευής νέων γηπέδων, με απεχθείς περιβαλλοντικούς και οικονομικούς όρους
Εκχώρησαν παραλίες και δεν προστάτευσαν βουνά και δάση, στα οποία μπορούσαν να αναπτυχθούν δράσεις μαζικής άθλησης και άσκησης
Πρόλαβαν να γεμίσουν τα γήπεδα με ηλεκτρονικά μέσα παρακολούθησης και επαίρονται για τη καταπολέμηση της βίας, όταν σε επεισόδια εκτός των γηπέδων υπήρξε νεκρός και τραυματίες
Επί τέσσερα χρόνια άφησαν τις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις να ρημάξουν και προσπαθούν να τις παραχωρήσουν για εμπορικές χρήσεις, άσχετες με κάθε αθλητική ή κοινωφελή δραστηριότητα
Αφήνουν τα σχολεία με εκατοντάδες οργανικά κενά καθηγητών φυσικής αγωγής κι έχουν απαξιώσει τον αθλητισμό στην εκπαίδευση
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αντί να ασκήσει επιτελικό ρόλο για την αρμονική ανάπτυξη του ελληνικού αθλητισμού σε άλλη βάση, προσπάθησε να παίξει πολιτικά πάνω στις διαφορές των αντικρουόμενων επιχειρηματικών συμφερόντων στο χώρο αυτό. Η πολιτική της ευθύνη για την απαξίωση του κοινωνικού αθλητισμού δεν κρύβεται, όσα μετάλλια κι αν κατακτηθούν στο στίβο του επαγγελματικού πρωταθλητισμού και της εμπορευματοποίησης.
Άλλα τέσσερα χρόνια χαμένα είναι πολλά. Η υποθήκευση του μέλλοντος μιας ακόμα γενιάς πάει πολύ.
Η ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες εκλογές σημαίνει περισσότερη δύναμη σε όσους πιστεύουν ότι αθλητισμός δεν είναι μόνο να βλέπεις από τον καναπέ και την εξέδρα. Αθλητισμός είναι όταν αθλείσαι ο ίδιος. Όταν φυσικά η πολιτεία δημιουργεί τις κατάλληλες προϋποθέσεις και συνθήκες γι αυτό. Γι αυτό αγωνισθήκαμε και θα αγωνιζόμαστε, γιατί ένας άλλος αθλητισμός είναι εφικτός.

Οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για το ασφαλιστικό

.
καθολική κινητοποίηση για την
υπεράσπιση της κοινωνικής ασφάλισης


Η κοινωνική ασφάλιση αναμφισβήτητα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος στον 20ό αιώνα.
Κατάκτηση, όμως, που εδώ και μερικά χρόνια βρίσκεται στο στόχαστρο των πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων του νεοφιλελεύθερου παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού.
Στο χορό έχουν μπει επίμονα οι διάφοροι διεθνείς καπιταλιστικοί oργανισμοί (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα) και φυσικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, που με κάθε τρόπο προωθούν την ολοκληρωτική «μεταρρύθμιση» της κοινωνικής ασφάλισης. Απώτερος στόχος τους το πέρασμα στο περιβόητο συνταξιοδοτικό σύστημα των τριών πυλώνων.
Είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσουμε όλοι -συνδικάτα, κοινωνικοί φορείς, πολιτικές δυνάμεις που αναφέρονται στην εργατική τάξη και τα δικαιώματά της- ότι η κοινωνική ασφάλιση κινδυνεύει από την απληστία του νεοφιλελευθερισμού, κινδυνεύει να θυσιαστεί στο βωμό των υπερκερδών του κεφαλαίου.
Δύο βασικοί παράγοντες επιδρούν καταλυτικά στην πλήρη αποδυνάμωση του ασφαλιστικού συστήματος όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα:
- η διαχρονική καταλήστευση των πόρων της κοινωνικής ασφάλισης
- η ελαστικοποίηση της απασχόλησης και η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων.

Η καταλήστευση των πόρων της κοινωνικής ασφάλισης

Από το 1950 και για σχεδόν τέσσερις δεκαετίες, και με ευθύνη όλων των κυβερνήσεων (ΕΡΕ, Ένωσης Κέντρου, Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ), σημειώθηκε η μεγαλύτερη ληστεία σε βάρος των αποθεματικών της κοινωνικής ασφάλισης. Ενώ όσο κανείς δεν αμφισβητούσε την κρατική εγγύηση των συντάξεων, όλα τα ασφαλιστικά ταμεία της χώρας υποχρεώνονταν με το νόμο 1611 του 1950 να καταθέτουν το σύνολο των αποθεματικών τους άτοκα σε ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδας (ποσά τα οποία χρησιμοποιήθηκαν για τη χρηματοδότηση, με άτοκα ή χαμηλότοκα δάνεια, εφοπλιστών και βιομηχάνων, στο όνομα της ανάπτυξης της οικονομίας), σήμερα η κρατική εγγύηση αμφισβητείται χωρίς τα τεράστια ποσά που απώλεσαν τα ταμεία να επιστρέφονται.
Η απώλεια για τα ταμεία, με βάση τα ισχύοντα κάθε φορά επιτόκια των προθεσμιακών καταθέσεων στις τράπεζες, ανέρχεται σε εκατοντάδες δις ευρώ. Αν αυτά υπήρχαν σήμερα, κανένας δεν θα μπορούσε να μιλήσει για δημοσιονομικό πρόβλημα χρηματοδότησης της κοινωνικής ασφάλισης.
Κι ενώ δεν γίνεται από κανέναν λόγος για κάποιου είδους επιστροφή έστω και μέρους αυτών των χρημάτων των ασφαλισμένων, η λεηλασία των πόρων της κοινωνικής ασφάλισης συνεχίζεται απρόσκοπτα. Το ασφαλιστικό σύστημα διαλύεται, τα ταμεία, σχεδιασμένα και μεθοδικά, γίνονται προβληματικά από την πολιτική όλων των κυβερνήσεων, οι οποίες αφού φροντίζουν να δημιουργούν «αδιέξοδα» έρχονται μετά να ζητήσουν θυσίες. Αυτή την βασική και κρίσιμη αλήθεια καμιά επίσημη μελέτη και κανένας ειδικός δεν την αναδεικνύει.
Κύριες μορφές:
Η «αξιοποίηση» των πόρων της κοινωνικής ασφάλισης για την αναζωογόνηση των χρηματαγορών. Η οδηγία 41/2003 της ΕΕ για τα επαγγελματικά ταμεία, τα οποία θα αποτελέσουν τον δεύτερο πυλώνα του περιβόητου τριφασικού ασφαλιστικού συστήματος, προβλέπει την ελεύθερη και χωρίς κυβερνητικές παρεμβάσεις «επένδυση» μέχρι και του 70% των τεχνικών αποθεμάτων τους στις χρηματαγορές για αγορά μετοχών, χρεωγράφων κάθε είδους και ομολόγων. Τα περίφημα δομημένα ομόλογα, θα αποτελούν ένα απλό επεισόδιο, όταν θα ολοκληρωθεί η αφομοίωση από τα επαγγελματικά ταμεία του συνόλου της επικουρικής ασφάλισης της χώρας. Οι προβλέψεις της οδηγίας αυτής έχουν ενσωματωθεί στην ελληνική νομοθεσία με τον γνωστό νόμο Ρέππα της τελευταίας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.
Το νέο πλαίσιο διαχείρισης των αποθεματικών της κυβέρνησης της ΝΔ έχει στρώσει το δρόμο ώστε να περάσουν ευκολότερα τα αποθεματικά των ταμείων στην κεφαλαιαγορά, να σπρώξει ακόμη περισσότερο τα ταμεία στη λογική της αύξησης του επενδυτικού κινδύνου, της κερδοσκοπίας και του τζόγου. Με τις ρυθμίσεις της κυβέρνησης για το διορισμό διοικήσεων στα ασφαλιστικά ταμεία, επιδιώκεται να κατευθυνθούν οι κινήσεις τους στις χρηματαγορές, διατηρώντας για τον εαυτό της το ανεύθυνο για τις όποιες μελλοντικές επιζήμιες επιλογές. Ταυτόχρονα η κυβέρνηση αποβλέπει και στη διαγραφή των ευθυνών της για την υπόθεση των δομημένων ομολόγων.
Η παρακράτηση και μη απόδοση στα ασφαλιστικά ταμεία εξαιρετικά σημαντικών πόρων της κοινωνικής ασφάλισης. Σύμφωνα με στοιχεία της ομοσπονδίας των εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία, οι οφειλές του κράτους στα ταμεία θα ξεπερνούν στο τέλος του 2007 τα 8,7 δις €, ενώ οι οφειλές της μεγάλης ιδιωτικής εργοδοσίας θα φθάνουν τα 8,2 δις €. Το κράτος δεν έχει αποδώσει από το 1993 ούτε ένα ευρώ από τις υποχρεώσεις του στο πλαίσιο της τριμερούς χρηματοδότησης, ενώ η μεγάλη ιδιωτική εργοδοσία απολαμβάνει κάθε φορά και με κάθε κυβέρνηση «ρυθμίσεις» απόδοσης των οφειλών της σε πολλές δεκάδες δόσεις, πληρώνει μία ή δύο δόσεις για να παίρνει ασφαλιστική ενημερότητα και ύστερα περιμένει την επόμενη ρύθμιση.
Η εισφοροδιαφυγή, που αποτελεί εθνικό σπορ, αλλά μεγάλη πληγή για το ασφαλιστικό μας σύστημα, υπολογίζεται σε πάνω από 5 δις €, ενώ η ανασφάλιστη εργασία υπολογίζεται ότι αγγίζει πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζομένους, κυρίως οικονομικούς μετανάστες.
Είναι φανερό ότι το ζήτημα των πόρων αποτελεί κύριο πρόβλημα της κοινωνικής ασφάλισης. Ούτε όμως οι κυβερνήσεις, ούτε οι διάφοροι «σοφοί» που καλούνται να κόψουν και να ράψουν τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων ασχολούνται με την απόδοσή τους στα ταμεία και το σταμάτημα της καταλήστευσής τους. Κατά τα άλλα κόπτονται για τα δημοσιονομικά προβλήματα που συνδέονται με την κοινωνική ασφάλιση.
Η αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων

Χρειάζεται να σημειωθεί με έμφαση ότι το ασφαλιστικό σύστημα έχει άμεση σχέση με τις εργασιακές σχέσεις. Η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, που προωθείται με ιδιαίτερη επιμονή από την Ευρωπαϊκή Ένωση, διαμορφώνει τους όρους για ουσιαστική ανατροπή του ασφαλιστικού συστήματος όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα. Το ίδιο προωθεί και το ΔΝΤ με τις υποδείξεις του για αποτελεσματικές και συγκεκριμένες μεταρρυθμιστικές επιλογές στην κοινωνική ασφάλιση (τριφασικό ασφαλιστικό σύστημα), αλλά και με τις αιχμές του για τις εργασιακές σχέσεις, την ελαστική απασχόληση, τις αποζημιώσεις, και με την υπονόμευση των κατώτατων ορίων αποδοχών, που στην Ελλάδα ρυθμίζονται με την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Με την ελαστική και μερική απασχόληση ανατρέπεται το ολόκληρο μεροκάματο-μισθός και το ολόκληρο ένσημο, που αποτέλεσε την υποδομή πάνω στην οποία στηρίχτηκε το συνταξιοδοτικό σύστημα μέχρι σήμερα. Ας αναλογιστούμε μόνο πότε και με ποιο τρόπο θα πάρει σύνταξη ο απασχολούμενος με μερική ή με ελαστικές μορφές απασχόλησης. Μπορούμε επίσης να αξιολογήσουμε την αξιοπιστία των διακηρύξεων και των δύο εταίρων του δικομματισμού, ότι τάχα ενδιαφέρονται για ένα ασφαλιστικό σύστημα που θα αντέχει μέχρι το 2050. Με τις σαρωτικές αλλαγές που προωθούνται στις εργασιακές σχέσεις, με την λεγόμενη flexicurity και την πράσινη βίβλο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, είναι άραγε σε θέση να μας πουν ποια θα είναι η μορφή της απασχόλησης το 2050, ώστε να καταλάβουμε κι εμείς τι είδους ασφαλιστικό σύστημα, πέρα από το τριφασικό, σχεδιάζουν;
Η μόνη ρύθμιση που θα επέτρεπε, σήμερα και αύριο, να πάρουν σύνταξη οι μερικά και ελαστικά απασχολούμενοι, είναι αυτή που θα προέβλεπε ως ελάχιστη ασφαλιστική παροχή την κάλυψή τους με το ένσημο που αντιστοιχεί στα κατώτερα όρια μεροκάματων- μισθών για κάθε ημέρα απασχόλησης, ανεξάρτητα από τον αριθμό των ωρών εργασίας, εφόσον πρόκειται για μερική ή ελαστική απασχόληση.
Στο κάτω-κάτω, οι εργοδότες τους κλέβουν το παρόν με τη μερική ή ελαστική αμοιβή, ας μην τους κλέβουν και το μέλλον με τη μερική ασφάλιση.
Πού κατευθύνεται το ασφαλιστικό σύστημα
Δια της διολισθήσεως, το ασφαλιστικό σύστημα της χώρας οδηγείται σε πλήρες αδιέξοδο, ώστε οι στόχοι που τίθενται από ΕΕ και διεθνείς καπιταλιστικούς οργανισμούς για την ουσιαστική κατάργηση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της ασφάλισης, την προώθηση του τριφασικού ασφαλιστικού συστήματος και το άνοιγμα του δρόμου στην ιδιωτική ασφάλιση, να γίνουν πραγματικότητα.
Οι κυβερνητικές κατευθύνσεις, τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, αφορούν στην ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης και στην απαλλαγή του κράτους και του κεφαλαίου από το ασφαλιστικό κόστος.
Η υλοποίηση αυτών των κατευθύνσεων περνά μέσα από δύο, στρατηγικού χαρακτήρα, επιλογές:
- το πέρασμα σ’ ένα συνταξιοδοτικό σύστημα τριών πυλώνων, και
- τον πλήρη διαχωρισμός του κλάδου υγείας από τα ασφαλιστικά ταμεία.
Το συνταξιοδοτικό σύστημα τριών πυλώνων

Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, στο πλαίσιο των κατευθύνσεων και της ΕΕ, προωθούν με απόλυτη σαφήνεια το τριφασικό συνταξιοδοτικό σύστημα, όπου:
- τον πρώτο πυλώνα αποτελεί η κύρια σύνταξη, με ένα συνταξιοδοτικό φορέα στον οποίο θα υπαχθούν όλα τα ταμεία κύριας ασφάλισης. Ο πυλώνας αυτός θα βαίνει συρρικνούμενος όσο θα ελαστικοποιείται η απασχόληση, και θα τείνει προς μια εθνική σύνταξη που θα κινείται από τα επίπεδα του σημερινού ΕΚΑΣ μέχρι τα κατώτερα όρια συντάξεων.
- τον δεύτερο πυλώνα αποτελούν, σύμφωνα και με σαφή αναφορά της οδηγίας 41/2003 της ΕΕ, τα επαγγελματικά ταμεία, τα οποία θα χρηματοδοτούνται με ίσες εισφορές εργαζομένων-εργοδοτών. Ο πυλώνας αυτός, όσο θα αποδυναμώνεται και θα συρρικνώνεται το σημερινό σύστημα επικουρικής σύνταξης, θα απορροφήσει το σύνολο των επικουρικών ταμείων, θα λειτουργεί με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, θα μπορεί να επενδύει μέχρι και το 70% των τεχνικών αποθεμάτων του σε μετοχές, χρεώγραφα κάθε λογής και ομόλογα, και θα «αξιοποιηθεί» για την αναζωογόνηση της χρηματαγοράς με τα σημαντικά αποθεματικά των επικουρικών ταμείων και φυσικά με την καταλήστευσή τους, όπως έγινε με τα δομημένα ομόλογα, την ENRON κ.ά.
- τον τρίτο πυλώνα αποτελεί ο ιδιωτικός τομέας ασφάλισης, ο οποίος θα λειτουργεί με ασφαλιστικά προγράμματα, ατομικά ή συλλογικά, στο πλαίσιο μονομερών πρωτοβουλιών των συνδικάτων ή διμερών συμφωνιών εργοδοτών-συνδικάτων. Ο πυλώνας αυτός θα βαίνει αναπτυσσόμενος όσο θα γενικεύεται η ελαστική και μερική απασχόληση και οι νέες εργασιακές σχέσεις.
Το σχήμα αυτό σε μερικά χρόνια θα έχει επιφέρει καταλυτικές επιπτώσεις σε βάρος του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης.
Διαχωρισμός κλάδου υγείας

Οι επιδιώξεις τόσο της κυβέρνησης όσο και του ΠΑΣΟΚ προσανατολίζονται στον πλήρη διαχωρισμό του κλάδου υγείας των ταμείων, τα οποία θα μετατραπούν απλώς σε συνταξιοδοτικά και θα ενταχθούν στο ΙΚΑ.
Οι κλάδοι υγείας των ασφαλιστικών ταμείων, θα υπαχθούν σε κάποιον Οργανισμό Διαχείρισης Πόρων Υγείας (ΟΔΙΠΥ) του Υπουργείου Υγείας και θα συγκροτήσουν τον τομέα πρωτοβάθμιας περίθαλψης. Μπαίνει έτσι χέρι στην περιουσία και τους πόρους των ταμείων, που στηρίχτηκαν μόνο στις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών (αποτελούν εργατικό μισθό) και σε καμιά κρατική χρηματοδότηση.
Πρόκειται για προκλητική αφαίρεση τεράστιων πόρων από τα ταμεία των εργαζομένων, για να χρηματοδοτηθούν οι κυβερνητικές αναδιαρθρώσεις του τομέα της πρωτοβάθμιας περίθαλψης και η προώθηση των ιδιωτικοοικονομικών ρυθμίσεων στον τομέα της δημόσιας υγείας.
Οι συνταξιοδοτικοί όροι και η επιτροπή «σοφών».

Οι βασικοί νόμοι 2084/1992 (νόμος Σιούφα της Ν.Δ.) και 3029/2002 (νόμος Ρέππα του ΠΑΣΟΚ) έχουν διαμορφώσει το βασικό πλαίσιο συνταξιοδοτικών όρων σχετικά με τα όρια ηλικίας, τις συντάξιμες αποδοχές, το ύψος των συντάξεων, τα κατώτερα όρια των συντάξεων, τις περιπτώσεις πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, τα βαρέα και ανθυγιεινά, τις αναπηρικές συντάξεις, τις ασφαλιστικές εισφορές, τις ενοποιήσεις ταμείων κ.λπ. Η ενσωμάτωση της κύριας σύνταξης των ειδικών ταμείων στον ΙΚΑ-ΕΤΑΜ, που με έμφαση υπογράμμισε στις προγραμματικές δηλώσεις του ο πρωθυπουργός, θα προσθέσει νέα ελλείμματα. Στο προσχέδιο, όμως, του προϋπολογισμού 2008, δεν αναφέρεται τίποτε για την κάλυψή τους, οπότε το πιθανότερο είναι αν προχωρήσουν αυτές οι επιλογές το κόστος να φορτωθεί στο ΙΚΑ-ΕΤΑΜ αυξάνοντας τα αδιέξοδα.
Οι νόμοι αυτοί έχουν καταφέρει να διαμορφώσουν τρεις κατηγορίες ασφαλισμένων: τους ασφαλισμένους προ του 1983, τους ασφαλισμένους από το 1983 μέχρι το 1992 και αυτούς που ασφαλίστηκαν για πρώτη φορά από το 1993 και μετά.
Τώρα η επιτροπή «σοφών» με επικεφαλής τον για πολλά χρόνια αντιπρόεδρο του ΣΕΒ και βασικό διαπραγματευτή των Εθνικών Γενικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΕΓΣΣΕ) κ. Ν. Αναλυτή, έχει αναλάβει το «καθήκον» να μελετήσει νέες αρνητικές αλλαγές των συνταξιοδοτικών όρων και να προωθήσει μια τέταρτη κατηγορία ασφαλισμένων: αυτούς που μπαίνουν στην ασφάλιση από το έτος που θα ορίσει ο νέος νόμος που σχεδιάζει να ψηφίσει η κυβέρνηση της ΝΔ.
Η προκλητική συμπεριφορά απέναντι στη νέα γενιά, της οποίας το μέλλον ληστεύεται με κάθε «μεταρρύθμιση» προκειμένου να καμφθούν οι αντιστάσεις της παρούσας γενιάς εργαζομένων, θα επιχειρηθεί άλλη μια φορά. Να μην το επιτρέψουμε.
Μιμούμενοι τον κ. Σαρκοζί, οι «σοφοί» του κ. Αναλυτή, επιδιώκουν σύμφωνα με όσα διαρρέουν στον τύπο, ανάμεσα στα άλλα:
· αύξηση των ορίων ηλικίας κατά 2-3 χρόνια. Το σχετικό χάπι θα χρυσωθεί με την πρόβλεψη για εθελοντική παράταση του εργασιακού βίου πάνω από τα 65 χρόνια, που σε λίγα χρόνια θα γίνει επίσης υποχρεωτική. Άλλωστε το μοναδικό κίνητρο για να επιθυμεί κάποιος την παραμονή του στην αγορά εργασίας μετά το όριο συνταξιοδότησης είναι να μην του φτάνει η σύνταξη. Κι όλοι ξέρουμε ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των συντάξεων είναι κάτω από το όριο της φτώχιας. Αν μάλιστα περάσουν τα νέα σχέδια για το ύψος των συντάξεων η φτώχια θα διευρυνθεί ακόμη περισσότερο.
· δραστικό περιορισμό των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Η καμπάνα χτυπά για τις γυναίκες, ιδίως τις μητέρες ανήλικων παιδιών, και για όσους εργάζονται σε βαρέα και ανθυγιεινά, παίρνουν αναπηρικές συντάξεις κ.λπ.
· υπολογισμό των συντάξιμων αποδοχών με βάση του μισθούς-μεροκάματα στο ήμισυ του εργασιακού βίου κι όχι της τελευταίας 5ετίας που προβλέπεται σήμερα. Η ρύθμιση αυτή θα πλήξει δραματικά το ύψος των συντάξεων, αφού κι αν ακόμη μείνει αμετάβλητο το ποσοστό (σήμερα 70%) η μείωση που θα προκύψει για τις συντάξεις θα είναι τεράστια.
· Αντιστοιχία εισφορών-σύνταξης. Η «αθώα» αυτή διατύπωση επιδιώκει να καταφέρει τεράστιο πλήγμα στις κατώτερες συντάξεις, αφού αποβλέπει στην κατάργηση του προνοιακού τμήματος των κατώτερων συντάξεων. Επαναφέρει ουσιαστικά από την πίσω πόρτα τη ρύθμιση που προέβλεπε ο νόμος Σιούφα του 1992, που επιχειρούσε συντριπτικό πλήγμα στα κατώτερα όρια συντάξεων για όσους έμπαιναν στην ασφάλιση από το 1993 και μετά.
Εργαζόμενοι, ασφαλισμένοι, συνταξιούχοι,
άνδρες και γυναίκες,
Ο κίνδυνος για την κοινωνική ασφάλιση είναι μεγαλύτερος από ποτέ!
Είναι ώρα όλοι μαζί, συνδικάτα, κοινωνικοί φορείς, πολιτικές δυνάμεις, να βροντοφωνάξουμε:
Φτάνει ως εδώ με το νεοφιλελευθερισμό!
Η κοινωνική ασφάλιση, μια από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, δεν θα θυσιαστεί στο βωμό των υπερκερδών του κεφαλαίου.
Ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ, καλεί τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα τους, όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις της χώρας που αναφέρονται στην εργατική τάξη, τα πλατιά λαϊκά στρώματα, να συσπειρώσουν τις γραμμές τους και με τον αγώνα τους να αποκρούσουν τα σχέδια της κυβέρνησης και των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών.
Να αναδείξουν το δικό τους διεκδικητικό πλαίσιο.
Να θυμηθούν το μεγάλο ενωτικό λαϊκό ξέσπασμα του 2001 και με αποφασιστικούς, καθολικούς και ενωτικούς αγώνες:
Να υπερασπιστούν το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα της κοινωνικής ασφάλισης και να σταθούν φραγμός στο σύστημα των τριών πυλώνων.
Να περιφρουρήσουν τον κλάδο υγείας των ασφαλιστικών ταμείων.
Να αποτρέψουν την άλωση της επικουρικής ασφάλισης και των αποθεματικών της σε όφελος των τρωκτικών του χρηματιστηρίου.
Να απαιτήσουν επαρκή χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος με νέους πόρους από ειδική φορολογία του κεφαλαίου, καθώς και τη θεσμοθέτηση υποχρεωτικής για όλους -και για το κράτος- τριμερούς χρηματοδότησης για το σύνολο των ασφαλισμένων (πριν και μετά το 1993).
Να αξιώσουν απόδοση στα ταμεία των πόρων και αποθεματικών που καταληστεύθηκαν τα τελευταία χρόνια, και την πληρωμή των χρεών του κράτους και των εργοδοτών στα ασφαλιστικά ταμεία. Να απαιτήσουν μέτρα για την προώθηση της απασχόλησης, την καταπολέμηση της ανεργίας, τη νομιμοποίηση των οικονομικών προσφύγων, την καταπολέμηση της μαύρης εργασίας, το χτύπημα της εισφοροδιαφυγής, την κατάργηση της πολιτικής της λιτότητας, την αναδιανομή του κοινωνικού προϊόντος μέσα από την εισοδηματική πολιτική και τη δημοκρατική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος.
Να υπερασπιστούν το θεσμό των κατώτερων ορίων συντάξεων και να απαιτήσουν τον καθορισμό τους στα 20 ημερομίσθια της ΕΓΣΣΕ για την κύρια σύνταξη και στα 5 για την επικουρική.
Καμιά αύξηση ασφαλιστικών εισφορών και ορίων ηλικίας, με άμεσο ή έμμεσο τρόπο.
Πλήρη σύνταξη στα 35 χρόνια ή 10.500 ημέρες ασφάλισης, χωρίς όριο ηλικίας, με προοπτική μείωσής τους στα 30 χρόνια ή 9.000 ημέρες ασφάλισης. Διατήρηση των θετικών διακρίσεων για τις γυναίκες και βελτίωση των ρυθμίσεων για ευάλωτες κατηγορίες εργαζομένων. Καμιά δυσμενής παρέμβαση στο καθεστώς της πρόωρης συνταξιοδότησης των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.
Ασφάλιση για όλους τους ανέργους, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και τους οικονομικούς μετανάστες, αναγνώριση ως συντάξιμου του χρόνου ανεργίας και του χρόνου ασθένειας.
Ποσοστό αναπλήρωσης 80% για την κύρια και 20% για την επικουρική σύνταξη.
Συντάξιμες αποδοχές αυτές του τελευταίου έτους.
Προστασία της μητρότητας μέσα κι από το ασφαλιστικό σύστημα.
Καθιέρωση ελάχιστης ασφαλιστικής κλάσης ίσης με το κατώτερο ημερομίσθιο της ΕΓΣΣΕ για τους εργαζόμενους σε συνθήκες μερικής ή άλλων μορφών ελαστικής απασχόλησης.
Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. πιστεύει πως, αν η συσπείρωση και κοινή δράση, σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, ήταν το 2001 απαραίτητη, τώρα αποτελεί απόλυτη ανάγκη.
Οι νόμοι 2084/1992 της ΝΔ και 3029/2002 του ΠΑΣΟΚ, που υπερασπίζονται ακόμη τα δύο μεγάλα κόμματα, πρέπει να καταργηθούν και να παγιωθεί ένα ενιαίο για όλους τους εργαζόμενους (παλιούς και νέους) ασφαλιστικό σύστημα.
Το εργατικό κίνημα πρέπει να απορρίψει αγωνιστικά τις κυβερνητικές μεθοδεύσεις και τις αντεργατικές υποδείξεις ΕΕ, ΔΝΤ και ΟΟΣΑ, σε βάρος του συστήματος της κοινωνικής ασφάλισης.
Ο αγώνας αυτός πρέπει να έχει νικητή. Το εργατικό κίνημα πρέπει και πάλι να νικήσει.
Κι αυτό είναι υπόθεση και ευθύνη όλων μας.

Σεπτέμβρης 2007 Η γραμματεία του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.