Aποφάσεις της 1ης πανελλαδικής εργατικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ

ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗΣ ΣΥΣΚΕΨΗΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

Η διεθνής οικονομική κρίση– που είναι κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού– πλήττει άμεσα και τη χώρα μας. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έχει δεχτεί βαθιά ρήγματα από αυτήν την κρίση αλλά σε αυτήν τη φάση μπορεί να γίνει ακόμη πιο επικίνδυνος για την εργατική τάξη. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος σε αυτή τη φάση της κρίσης του να πετύχει πολύ περισσότερα σε βάρος των εργαζομένων από όσα πέτυχε στη φάση της ανάπτυξης και της ανόδου του και να επιφέρει συντριπτική ήττα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Στόχος μας είναι η ακύρωση αυτής της στρατηγικής του κεφαλαίου. Μπορούμε και πρέπει να συσπειρώσουμε την εργατική τάξη προς αυτή την κατεύθυνση.
Σε παγκόσμιο επίπεδο οι συνεννοήσεις των ισχυρών οδηγούν σε παρεμβάσεις για να διασωθεί το καπιταλιστικό σύστημα αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους τους οποίους αντιμετωπίζουν ξανά ως υποζύγια για να ξεπεραστεί η κρίση. Το σχέδιό τους είναι να πληρώσουμε διπλά το νεοφιλελευθερισμό δηλαδή και στην άνοδο του και στην κρίση και στην κάθοδό του.
Η κυβέρνηση της ΝΔ επιμένει στη συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της.
Παρά την κρίση εφαρμόζει αυτά που έκανε από την αρχή της διακυβέρνησής της:
Λιτότητα, αποδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων, απορρύθμιση εργασίας, χτύπημα συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, υπονόμευση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και προστασίας, ιδιωτικοποιήσεις και εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών. Κλιμακώνει δηλαδή την πολιτική που εφάρμοσε επί χρόνια το ΠΑΣΟΚ το οποίο ασμένως υποκλίθηκε στις νεοφιλελεύθερες επιλογές.
Η έγνοιά τους για τους φτωχούς φυσικά δεν είναι ειλικρινής ούτε και η πολιτική τους ουσιώδης. Τα μέτρα που λαμβάνουν μέσα από το ταμείο της υποτιθέμενης συνοχής είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Στάχτη στα μάτια των εργαζομένων ρίχνουν για να αποκτήσουν δικαιολογία για την συνέχιση της αντεργατικής πολιτικής τους.
Η ΝΔ αλλά και το ΠΑΣΟΚ δεν προτείνουν αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης. Αυτό απέδειξε η στάση τους στο ζήτημα των επιδοτήσεων προς τις Τράπεζες. Αυτό υπογραμμίζουν και οι νέες προτάσεις τους που βασίζονται στη λογική της στήριξης των επιχειρήσεων και της κερδοφορίας τους με την μείωση του κόστους εργασίας για να στηριχτεί τάχα η απασχόληση. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι υπόλογη στους εργαζόμενους όχι μόνο για το παρελθόν της διακυβέρνησης του, αλλά και για την επιμονή της στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και σήμερα, για μια πολιτική που δεν στηρίζει τους εργαζόμενους αλλά το κεφάλαιο.
Το εργατικό κίνημα μπροστά στην κρίσιμη σημερινή κατάσταση εμφανίζεται ως το πιο βραδυπορούν τμήμα της κοινωνίας. Η πλειοψηφία της ηγεσίας του έχει συμβάλει τα μέγιστα ώστε η νεοφιλελεύθερη επίθεση να μη βρίσκει ικανό αντίπαλο στο εργατικό κίνημα.
Υπάρχει μία τεράστια αναντιστοιχία μεταξύ της οξύτητας της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι σε όλους τους τομείς και της συμβιβαστικής στάσης της πλειοψηφίας της ηγεσίας των συνδικάτων.
Η κρίση δεν πρέπει να γονατίσει τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Αντίθετα και παρά τις πολύ υπαρκτές και μεγάλες δυσκολίες πρέπει να γίνει η θρυαλλίδα μιας νέας αγωνιστικής έκρηξης σ’ όλη την κλίμακα των συνδικάτων. Δεν πρέπει να υποκλιθεί το συνδικαλιστικό κίνημα στις δυσκολίες και στις εκκλήσεις της εργοδοσίας για να βάλουμε νερό στο κρασί μας διότι τάχα υπάρχουν και τα χειρότερα. Αν περάσει η λογική των υποχωρήσεων, η κρίση θα γίνει η παγίδα για μια στρατηγική ήττας του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η δράση μας πρέπει να έχει τους παρακάτω στόχους:
Την κρίση να την πληρώσει η ολιγαρχία και όχι οι εργαζόμενοι
Να συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος που θα αποκρούσει τις συνέπειες της κρίσης προστατεύοντας τους εργαζόμενους.
Να οικοδομήσουμε ένα αγωνιστικό, μαζικό, μαχητικό εργατικό μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τις συνέπειές του για τους εργαζόμενους.
Να αποκαλύψουμε τις ευθύνες του δικομματισμού για την κατάσταση που δημιουργήθηκε.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Όλοι ομολογούν –ανεξαρτήτως ιδεολογικής και πολιτικής τοποθέτησης -ότι η κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα οξύνεται και βαθαίνει.
Είναι κρίση οργάνωσης. Στον ιδιωτικό τομέα σύμφωνα με στοιχεία της ΓΣΕΕ οι συνδικαλισμένοι αποτελούν το 15% των εργαζόμενων.
Είναι κρίση εκπροσώπησης. Οι εργαζόμενοι δεν θεωρούν ότι κάποιοι υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους.
Είναι κρίση αξιοπιστίας. Οι συνδικαλιστές γενικά και ειδικά οι πλειοψηφίες των ηγεσιών δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους.
Είναι κρίση ή μάλλον έλλειμμα δημοκρατίας.
Το βασικό όμως πρόβλημα, το οποίο τροφοδοτεί και όλα τα υπόλοιπα είναι η φυσιογνωμία και ο προσανατολισμός του συνδικαλιστικού κινήματος.
Εδώ και πολύ καιρό η βασική πολιτική και πρακτική της πλειοψηφίας της ηγεσίας των συνδικάτων είναι η εργασιακή ειρήνη, η ταξική συνεργασία, η αντίληψη που λέει ότι αυτοί που παράγουν τον πλούτο στην κοινωνία και αυτοί που τον καρπώνονται, οι εργοδότες, το κράτος και οι εργαζόμενοι είμαστε μια οικογένεια και πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί για το κοινό καλό.
Η περίοδος της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης και πολύ περισσότερο η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση της θέσης του κόσμου της εργασίας με βασικά χαρακτηριστικά την ανεργία και τις απολύσεις, την ανασφάλεια και το φόβο, τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, τις περικοπές βασικών κατακτημένων δικαιωμάτων όπως είναι ο σταθερός μισθός, το 8ωρο, το δικαίωμα του συνδικαλισμού.
Οι συνέπειες αφορούν τον προσανατολισμό, τη μαζικότητα, τον χαρακτήρα, την αξιοπιστία, τις μεθόδους δράσης, την εσωτερική λειτουργία, την ενότητα δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος.
Κυρίως όμως αφορούν την ίδια την κατάσταση των εργαζόμενων. Τη μείωση έως και τον αφανισμό της δυνατότητας τους να οργανώνονται, να ενώνονται, να διεκδικούν τη βελτίωση των όρων της εργασίας και συνολικά της ζωής τους.
Οι ευθύνες αφορούν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και πιο συγκεκριμένα τις δυνάμεις της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ γιατί η συμμαχία τους, δίνει πολύτιμες υπηρεσίες στην κυβέρνηση κάνοντας ευκολότερη την επιβολή της πολιτικής του ν/φ. Δεν τοποθετούνται από τη μεριά των εργαζόμενων, δεν αντιπαρατίθενται αλλά συναινούν στις πολιτικές που εκπορεύονται από τους εργοδότες, το κράτος και την ΕΕ, δεν οργανώνουν την πάλη των εργαζομένων, δεν έχουν αποτελέσματα και νίκες.
Πρέπει να δυναμώσει η πάλη για την ήττα αυτών των αντιλήψεων, πρακτικών άρα και δυνάμεων που την υπηρετούν. Να απεγκλωβιστεί ο κόσμος που ακολουθεί αυτές τις δυνάμεις σε μια αγωνιστική ενότητα δράσης. Για μια νέα συσπείρωση των από κάτω σε μια αυτόνομη γραμμή ταξικής πάλης.
Κινούνται στις λογικές του εναλλασσόμενου κυβερνητικού συνδικαλισμού, των εργοδοτικών επιρροών, της κομματικής ποδηγέτησης, της γραφειοκρατίας και της απόστασης από τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους.
Οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο όταν πρέπει να πάρουν συγκεκριμένη θέση: σε αυτή την περίπτωση αδιαφορούν, χειραγωγούν ή καταστέλλουν οτιδήποτε αγωνιστικό κινείται. Για παράδειγμα υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις πολύ κάτω από τις ανάγκες των εργαζομένων αλλά και τις δυνατότητες, κάνουν τα αδύνατα δυνατά να μην συναντηθούν οι αγώνες του νεολαιίστικου με το εργατικό κίνημα κ.α.
Συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο σαν κίνημα υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων και άρα σε αντιπαράθεση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Απογοητευτική είναι η αντίληψη και πρακτική των δυνάμεων του ΠΑΜΕ αφού αντιλαμβάνονται ως «αγωνιστικό» και «ταξικό» οτιδήποτε ξεκινάει από αυτούς οτιδήποτε έχει τη σφραγίδα τη δική τους. Όλες τις άλλες δυνάμεις και πρωτοβουλίες τις αντιλαμβάνονται ως ανταγωνιστικές και εχθρικές με το κίνημα και τους εργαζόμενους ενώ είναι απέναντι και ενάντια σε οποιαδήποτε ενωτική κίνηση και δράση.
Τελικά υπάρχει διέξοδος;
Καταρχήν υπάρχουν δυνάμεις. Συνδικαλιστές αλλά και απλοί εργαζόμενοι που δεν αντέχουν αυτήν την κατάσταση που αντιλαμβάνονται τη σημασία της οργάνωσης σαν δύναμη και θέλουν να κινηθούν διαφορετικά. Αρκεί να απευθυνθούμε εμείς σε αυτούς και να μην περιμένουμε να έρθουν αυτοί σε εμάς.
Έχουμε χρέος να συμβάλλουμε ώστε να βγει το κίνημα από το τέλμα.
Οι προϋποθέσεις για να γίνει αυτό είναι οι εξής:
· Η ανάπτυξη ενωτικών αγώνων, χωρίς σεχταρισμούς, στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων.
· Η μαζικοποίηση με γνήσιους όρους χωρίς κανέναν αποκλεισμό στους νέους ευέλικτους εργαζόμενους και η ένταξη τους μέσα στα συνδικάτα.
· Η ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων με μορφές άμεσης δημοκρατίας.
· Η οικοδόμηση διαδικασιών και οι πρωτοβουλίες που προάγουν και αναβαθμίζουν την ενότητα δράσης των εργαζόμενων ενάντια στην περιχαράκωση και το συντεχνιασμό.
· Η ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.
Υπάρχουν όμως βασικές «πληγές» που πονάνε περισσότερο και εκεί πρέπει να ρίξουμε το βάρος μας. Αφορούν την εικόνα αλλά και την ουσία του συνδικαλισμού όπως αυτή καθορίζεται από την επίσημη ηγεσία του, πολύ συχνά όμως και από τους «μικρούς» μιμητές της.
Μερικές «εικόνες»:
Συνδικάτα που λειτουργούν ως μηχανισμοί εκλογής στελεχών και δημιουργίας εκλογικών συσχετισμών.
Καμία προσπάθεια οργάνωσης των εργαζόμενων πολύ περισσότερο των νέων ενώ επιπλέον διαχωρισμός με βάση οι «δικοί μας» και οι «άλλοι».
Συνδικάτα που η ύπαρξή τους αποδεικνύεται αποκλειστικά από τις εκλογικές διαδικασίες και μάλιστα πολύ συχνά με περιφερόμενες κάλπες και ψηφοφόρους βγαλμένους από τηλεφωνικούς καταλόγους.
Συνδικάτα που με βάση έναν κακώς εννοούμενο ρεαλισμό περικόπτουν αιτήματα, ακυρώνουν αγώνες πριν καν δοκιμαστούν.
Εκτός όμως από το κυρίαρχο μοντέλο του επίσημου συνδικαλισμού ως συλλογικό όργανο και διαδικασία υπάρχει και το κυρίαρχο μοντέλο του συνδικαλιστή: απόμακρου, «κυριλέ, που δεν έχει χρόνο για τους εργαζόμενους αφού βρίσκεται συνεχώς σε συσκέψεις κάθε είδους, που έχει δικό του μηχανισμό, εκλογική πελατεία, που κάνει ρουσφέτια, που έχει άμεση διαπλοκή με το κράτος όσο και η εικόνα που με αρνητικό τρόπο έχουν σχηματίσει οι εργαζόμενοι ότι το επόμενο βήμα στην σταδιοδρομία του είναι τα έδρανα της βουλής.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Χρειάζεται μια πλατιά πρωτοβουλία όλων μα όλων των δυνάμεων ώστε να διαμορφώσουμε ένα Δίχτυο ενημέρωσης, υποστήριξης και αλληλεγγύης με μαζικές παρεμβάσεις σε όσους χώρους εκδηλώνεται η εργοδοτική αυθαιρεσία απόλυση ή παραβιάσεις εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Να εκφράζεται άμεσα και ολόπλευρα η συνδικαλιστική αλληλεγγύη, η νομική στήριξη, η αποκάλυψη, η πολιτική στήριξη, η πίεση στους κρατικούς μηχανισμούς και την κυβέρνηση. Να είναι διαρκής η απαίτησή μας για να παίξουν έναν ενισχυμένο ρόλο οι επιθεωρήσεις εργασίας στην εφαρμογή της νομοθεσίας και των συμβάσεων.
Το μεγαλύτερο ζήτημα της περιόδου που διανύουμε είναι η προώθηση των αιτημάτων για ίση μεταχείριση και η ένταξη στην πάλη των νέων αλλά και παλαιών εργαζομένων που εργάζονται στη ζώνη της επισφάλειας. Πρέπει επίσης να σταματήσει η κολοκυθιά για το που θα ενταχθούν οι εργαζόμενοι με τις νέες μορφές απασχόλησης και να μην υπάρχουν αποκλεισμοί. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να πασχίσουμε για την άμεση, ισότιμη συμμετοχή τους σε όλες τις συνδικαλιστικές βαθμίδες οργάνωσης με κριτήριο την ενότητα των εργαζόμενων ενάντια σε διαχωρισμούς και νομικά εμπόδια.
Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα έχουν πρόβλημα. Να προστατευτούν από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ενάντια σε κάθε πολιτική που θέλει να τους μετατρέψει στα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης. Πρέπει τα συνδικάτα να εντάξουν ισότιμα αυτούς τους εργαζόμενους και όχι απλά στην ατζέντα των αιτημάτων τους.
Οι γυναίκες που έχουν ενταχθεί πιο μαζικά τα τελευταία χρόνια στην παραγωγή συναντούν πολλές διακρίσεις στην πράξη παρά την πρόοδο της νομοθεσίας. Η συμμετοχή τους στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι εξαιρετικά μικρή. Για να αλλάξει η κατάσταση δεν αρκεί μόνο η παράθεση αιτημάτων τους, χρειάζεται η αποφασιστική στήριξη και παρέμβαση των ίδιων αλλά και όλων μας.
Σχετικά με τους νέους. Εμείς δεν μπορούμε να αποφασίσουμε για αυτούς. Οι ίδιοι σε τελευταία ανάλυση θα βρουν τους δρόμους και την μορφή ένταξης τους μέσα στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Πρέπει όμως να διευκολύνουμε αυτή την προσπάθεια. Πρέπει να δημιουργήσουμε τις σωστές προϋποθέσεις και να αποτρέψουμε συγχύσεις που υποτιμούν το ρόλο και τη σημασία της οργανωμένης συνδικαλιστικής πάλης.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι όλα τα πιο πάνω απαντούν συνολικά στο πρόβλημα όμως πέραν πολλών άλλων που πρέπει παράλληλα να γίνουν εκτιμούμε ότι είναι σημαντικά.
Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παρεμβαίνουν παντού και σε όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού κινήματος και από πάνω και από κάτω.
Σήμερα η έμφαση πρέπει να δοθεί στη δημιουργία ενός πλατειού, ενωτικού, μαχητικού, ισχυρού, διεκδικητικού συνδικαλισμού βάσης σε ταξική κατεύθυνση με βάση τα προβλήματα. Επιχειρούμε να δημιουργήσουμε θεματικές συσπειρώσεις πρωτοβάθμιων σωματείων και να δημιουργήσουμε χώρους πάλης ειδικών κατηγοριών(άνεργοι, επισφαλώς εργαζόμενοι). Παλεύουμε επίσης για ένα κίνημα αυτόνομο από κυβερνήσεις και εργοδοσίες, χωρίς χειραγώγηση από τα κόμματα απόλυτα διακριτό από τα σχήματα της συναίνεσης ή τα σχήματα που υιοθετούν σεχταριστικές και διασπαστικές πρακτικές μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό δεν σημαίνει το σταμάτημα της πολιτικής και ιδεολογικής διαπάλης ούτε οδηγεί στην έλλειψη προσπάθειας για την ηγεμονία της ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα στα συνδικάτα ,αλλά η προσπάθεια αυτή δεν πρέπει να οδηγεί σε διαχωρισμούς των εργαζομένων και στην ακύρωση της κοινής αγωνιστικής δράσης που είναι το βασικό μας μέλημα. Προσπαθούμε επίσης να δημιουργήσουμε προϋποθέσεις κοινής δράσης με τις άλλες δυνάμεις της αριστεράς, πάνω στα προβλήματα ,μέσα από τα συνδικάτα.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά απαιτείται η καλύτερη συγκρότηση των δυνάμεών μας παντού. Ο συσχετισμός δυνάμεων αλλάζει κυρίως στα πρωτοβάθμια σωματεία. Η μάχη δίνεται στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους και εκεί πρέπει να στραφούμε.
Πώς θα αντιμετωπίσουμε την ανάγκη συντονισμού και κοινής έκφρασης οι δυνάμεις του χώρου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς;
Η κατεύθυνσή μας είναι η εξής:
Πρώτος στόχος είναι ο πολιτικός μας συντονισμός μέσα στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τη θεματική της εργασίας που κυρίως θα επεξεργάζεται θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για εργατικά θέματα, θα επεξεργάζεται την πολιτική του παρέμβαση στην εργατική τάξη, θα επιχειρεί να βοηθήσει ώστε ο Συριζα να ασχοληθεί στο σύνολό του για τα προβλήματα της εργατικής τάξης. Η επιτροπή εργατικής πολιτικής σύμφωνα με την σημερινή οργανωτική του διάρθρωση εκτός από την σημερινή του σύνθεση που αποτελείται από στελέχη που ορίζουν οι συνιστώσες θα συμπεριλαμβάνει έναν σύντροφοσα από την επιτροπή Θεσσαλονίκης και έναν\μία από την Πάτρα.
Δεύτερος στόχος μας είναι παντού και ιδίως στα πρωτοβάθμια σωματεία και δευτεροβάθμια όργανα να εκφράζονται αυτοτελώς σε κοινούς εκλογικούς συνδυασμούς οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και ακόμη ευρύτερα αγωνιστές, συνάδελφοι ανεξάρτητα πολιτικού χώρου στον οποίο βρίσκονται αφού πρώτα έχει προηγηθεί συζήτηση και συμφωνία των θέσεων στο συγκεκριμένο χώρο και των δράσεων –παρεμβάσεων που σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε .Η συζήτηση για το περιεχόμενο των συνεργασιών φυσικά πρέπει να γίνεται έγκαιρα και φυσικά πριν την συγκρότηση των συνδυασμών. Μέσα από αυτή τη διαδικασία βασικό μας μέλημα είναι η ανάδειξη νέων συνδικαλιστών ώστε να δημιουργηθούν οι όροι εναλλαγής των συνδικαλιστικών μας στελεχών
Τρίτος στόχος μας είναι η δημιουργία, μεταβατικά, ενός νέου σχήματος με την μορφή Δικτύου που θα ενώνει και θα κινητοποιεί τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του χώρου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Προτείνουμε να ξεκινήσει άμεσα, συγκεκριμένα και με ορατό χρονικό ορίζοντα αυτή η διαδικασία, που θα έχει τον χαραχτήρα της δημιουργίας ενός αυτοτελούς ρεύματος στο συνδικαλιστικό κίνημα και να εξεταστεί η δυνατότητα μετεξέλιξής του σε ένα ενιαίο παραταξιακό σχήμα, διαρθρωμένο σε πανελλαδικό επίπεδο με την δημιουργία των προϋποθέσεων ωρίμανσης και ομογενοποίησης των απόψεών μας.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια δύναμη ανατροπής.
Εργαζόμαστε με στόχο να δημιουργηθούν οι όροι αλλαγής του κοινωνικού συσχετισμού σε βάρος του κεφαλαίου και σε όφελος της εργασίας. Μπορούμε να το αποδείξουμε και στο χώρο του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος.