2 ΑΠΡΙΛΗ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ!

.
.
.
Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ KAI ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΝ

2 ΑΠΡΙΛΗ: ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΓΙΑ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ! ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΤΟΥΣ

Η σύγκριση του πακέτου των 28 δις € προς τις τράπεζες με τις μηδενικές αυξήσεις στους δημοσίους υπαλλήλους, το δώρο της «ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ» προς το Βγενόπουλο (με τίμημα το εξευτελιστικό ποσό των 177,2 εκ. € με τις ανεξέλεγκτες απολύσεις εργαζομένων και με τη διάλυση του κοινωνικού κράτους (κατάρρευση νοσοκομείων και ασφαλιστικών ταμείων), δείχνει ξεκάθαρα την ταξική πολιτική της Ν.Δ.. Η δική μας πλευρά, των εργαζομένων και καταπιεσμένων, πρέπει να απαντήσει άμεσα, συλλογικά, μαχητικά και αποτελεσματικά! Η γενική απεργία στις 2 Απρίλη μπορεί να αποτελέσει μια καλή αρχή.


Άγρια προγράμματα λιτότητας σαρώνουν όλη την Ευρώπη. Κυβερνήσεις που δεν δίστασαν να διαθέσουν αμύθητα ποσά για τη «σωτηρία» των τραπεζών ή την ενίσχυση ολόκληρων «κλάδων» καπιταλιστών (αυτοκινητοβιομηχανία, τουρισμό κλπ.), καλούν τώρα τους εργαζόμενους να «πληρώσουν το μάρμαρο» με μεγάλες απώλειες στο εισόδημά τους και τα κοινωνικά δικαιώματα.
Σ’ αυτό το έργο η Ε.Ε. και οι θεσμοί της υπαγορεύουν και συντονίζουν τα μέτρα, ενώ οι κυβερνήσεις ρίχνονται στη μάχη για την επιβολή αυτού του αντεργατικού-αντικοινωνικού προγράμματος.


Η Ν.Δ. ενώ η «θωρακισμένη» οικονομία της πάει περίπατο, εφαρμόζει παρατεταμένη «λιτότητα» στην πιο βάρβαρη εκδοχή και ζητά ακόμα μεγαλύτερες θυσίες από τους εργαζόμενους: εμείς πληρώνουμε την περίοδο της κερδοφορίας του κεφαλαίου, εμείς καλούμαστε και τώρα μέσα στην περίοδο της κρίσης να σώσουμε το σύστημα με τίμημα το χτύπημα των δικαιωμάτων μας.
Οι απολύσεις αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο, πολλές επιχειρήσεις κλείνουν αφήνοντας στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενους, οι ωρομίσθιοι, ανασφάλιστοι, νοικιασμένοι εργαζόμενοι και κάθε μορφής ευέλικτη και επισφαλής εργασία τείνει και γίνει κανόνας ενώ ακόμα και στο δημόσιο, οι μισθοί τα τελευταία 5 χρόνια καταγράφουν απώλειες.


Ήδη με την στήριξη και με την προτροπή της κυβέρνησης οι εργοδότες εφαρμόζουν μαζικά τη μείωση του χρόνου εργασίας με ταυτόχρονη μείωση των αποδοχών και τη μετατροπή των συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης σε μερικής και εκ περιτροπής σε εφαρμογή νόμων των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.


Άγριες περικοπές προβλέπει η γραμμή του Καραμανλή και στους προϋπολογισμούς όλου του κοινωνικού τομέα. Αυτό σημαίνει ότι στα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα Ταμεία, στους βρεφονηπιακούς σταθμούς κλπ. δεν θα διασφαλίζονται ούτε οι απόλυτα στοιχειώδεις όροι λειτουργίας.

Σε αυτό το περιβάλλον και με αυτή την ατζέντα η πλειοψηφία της ηγεσίας της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) πρέπει άμεσα να εγκαταλείψει τις απαράδεκτες πρακτικές συναίνεσης με αντεργατικές πολιτικές που διαμορφώνουν κυβέρνηση και εργοδότες και να ευθυγραμμιστεί με την απαίτηση των ίδιων των εργαζομένων που προκρίνουν συνεπή αγώνα και όχι «συνδιαλλαγή» με την εργοδοσία.
Τα εργατικά αιτήματα και οι μορφές πάλης, πρέπει να συνδιαμορφωθούν μέσα από την ενεργητική και μαζική συμμετοχή των εργαζομένων.


Σε πολιτικό επίπεδο η κυβέρνηση χάνει τον έλεγχο και διατηρείται στην εξουσία μόνο από την άρνηση της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ να προστατέψει έστω και τις στοιχειώδεις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος και να οργανώσει τις αντιδράσεις του κόσμου που «βράζει» από αγανάκτηση και αηδία!

O ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει ολόπλευρα τους αγώνες της εργατικής τάξης. Δείχνει ότι υπάρχει και άλλος δρόμος από την επιμονή στα αδιέξοδα του νεοφιλελευθερισμού.
Σε αυτή την υπόθεση είναι πολυτέλεια αν όχι τροχοπέδη η λογική των δυνάμεων του ΚΚΕ που προτάσσουν την κομματική σφραγίδα και την πολιτική υπεροψία τους ενάντια σε οτιδήποτε δεν ελέγχεται από αυτούς.


Η διέξοδος υπάρχει και βρίσκεται:
Μαζί και με τους εργαζόμενους από ολόκληρη την Ευρώπη, που δυναμικά έχουν βγει στους δρόμους και διεκδικούν λεφτά και εργασιακά δικαιώματα. Είναι οι καλύτεροί μας σύμμαχοι ενάντια στις απολύσεις και το χτύπημα σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακές σχέσεις, κατακτήσεις χρόνων. Από τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ισπανία μέχρι τη Γουαδελούπη και τη Μαρτινίκα, οι μεγάλοι αγώνες της εργατικής τάξης και της νεολαίας της μπορούν και πρέπει να ενωθούν, εμπνέοντας ο ένας τον άλλον, για να δώσουμε ένα καλό μάθημα σε όσους σκοπεύουν να μας κλέβουν και να μας καταπιέζουν για να χαίρονται μόνοι τους, ζάπλουτοι και αδίστακτοι.


Στη μάχη για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, στον αγώνα για τη διασφάλιση των δικαιωμάτων μας.


Στη μάχη να υπάρξουν μαζικοί, μαχητικοί, ενωτικοί αγώνες.

Η 2 Απρίλη μπορεί να αποτελέσει σταθμό για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος στην Ελλάδα.


Ο ΣΥΡΙΖΑ δεσμεύεται ότι με όλες του τις δυνάμεις, πολιτικές και συνδικαλιστικές, στους χώρους που κυριαρχούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας (με stage, με νοικιασμένους εργαζόμενους και εργολάβους…ανθρώπων), στους χώρους που απολύονται εργαζόμενοι , στους χώρους που καταπατείται κάθε εργατικό και συνδικαλιστικό δικαίωμα και οργανώνεται σκληρή καταστολή, θα δώσει τη μάχη για την οργάνωση της αντίστασης, για νικηφόρους και αποτελεσματικούς αγώνες.


Δεν θα παραιτηθούμε από τους αγώνες

Δε θα θυσιάσουμε την αξιοπρέπειά μας για να σωθεί αυτό το βάρβαρο σύστημα

Ξεκινάμε από τις 2 Απρίλη!

Ραντεβού στις συγκεντρώσεις ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στο Πεδίον του Άρεως και των Εργατικών Κέντρων σε όλη τη χώρα

Πανελλαδική συνδιάσκεψη των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ

Στις 28/3 ημέρα Σάββατο και ώρα 9:30 π. μ. πραγματοποιείται στο Αμφιθέατρο Αντωνιάδη στην ΑΣΟΕΕ η πανελλαδική συνδιάσκεψη των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα θέματα της συνδιάσκεψης είναι:
1. Η συμβολή μας στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις ενότητες που αφορούν τα εργασιακά θέματα.
2. Ζητήματα στρατηγικής του συνδικαλιστικού κινήματος και μορφές συντονισμού μας μέσα σε αυτό.

Όλα τα συνδικαλιστικά στελέχη καλούνται να συμμετέχουν σ ’αυτή τη συνδιάσκεψη.

Ακολουθεί συνημμένο κείμενο εισήγησης.
ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Η διεθνής οικονομική κρίση– που είναι κρίση του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού– πλήττει άμεσα και τη χώρα μας. Ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός έχει δεχτεί βαθιά ρήγματα από αυτήν την κρίση αλλά σε αυτήν τη φάση μπορεί να γίνει ακόμη πιο επικίνδυνος για την εργατική τάξη. Υπάρχει σοβαρός κίνδυνος σε αυτή τη φάση της κρίσης του να πετύχει πολύ περισσότερα σε βάρος των εργαζομένων από όσα πέτυχε στη φάση της ανάπτυξης και της ανόδου του και να επιφέρει συντριπτική ήττα στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα. Στόχος μας είναι η ακύρωση αυτής της στρατηγικής του κεφαλαίου. Μπορούμε και πρέπει να συσπειρώσουμε την εργατική τάξη προς αυτή την κατεύθυνση
Σε παγκόσμιο επίπεδο οι συνεννοήσεις των ισχυρών οδηγούν σε παρεμβάσεις για να διασωθεί το καπιταλιστικό σύστημα αποπροσανατολίζοντας τους εργαζόμενους τους οποίους αντιμετωπίζουν ξανά ως υποζύγια για να ξεπεραστεί η κρίση. Το σχέδιό τους είναι να πληρώσουμε διπλά το νεοφιλελευθερισμό δηλαδή και στην άνοδο του και στην κρίση και στην κάθοδό του.
Η κυβέρνηση της ΝΔ επιμένει στη συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής της.
Παρά την κρίση εφαρμόζει αυτά που έκανε από την αρχή της διακυβέρνησής της:
Λιτότητα, αποδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων, απορρύθμιση εργασίας, χτύπημα συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, υπονόμευση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και προστασίας, ιδιωτικοποιήσεις και εμπορευματοποίηση των δημόσιων αγαθών. Κλιμακώνει δηλαδή την πολιτική που εφάρμοσε επί χρόνια το ΠΑΣΟΚ το οποίο ασμένως υποκλίθηκε στις νεοφιλελεύθερες επιλογές.
Η έγνοιά τους για τους φτωχούς φυσικά δεν είναι ειλικρινής ούτε και η πολιτική τους ουσιώδης. Τα μέτρα που λαμβάνουν μέσα από το ταμείο της υποτιθέμενης συνοχής είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Στάχτη στα μάτια των εργαζομένων ρίχνουν για να αποκτήσουν δικαιολογία για την συνέχιση της αντεργατικής πολιτικής τους.
Η ΝΔ αλλά και το ΠΑΣΟΚ δεν προτείνουν αλλαγή της υπάρχουσας κατάστασης. Αυτό απέδειξε η στάση τους στο ζήτημα των επιδοτήσεων προς τις Τράπεζες. Αυτό υπογραμμίζουν και οι νέες προτάσεις τους που βασίζονται στη λογική της στήριξης των επιχειρήσεων και της κερδοφορίας τους με την μείωση του κόστους εργασίας για να στηριχτεί τάχα η απασχόληση. Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι υπόλογη στους εργαζόμενους όχι μόνο για το παρελθόν της διακυβέρνησης του, αλλά και για την επιμονή της στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο και σήμερα ,για μια πολιτική που δεν στηρίζει τους εργαζόμενους αλλά το κεφάλαιο.
Το εργατικό κίνημα μπροστά στην κρίσιμη σημερινή κατάσταση εμφανίζεται ως το πιο βραδυπορούν τμήμα της κοινωνίας. Η πλειοψηφία της ηγεσίας του έχει συμβάλει τα μέγιστα ώστε η νεοφιλελεύθερη επίθεση να μη βρίσκει ικανό αντίπαλο στο εργατικό κίνημα.
Υπάρχει μία τεράστια αναντιστοιχία μεταξύ της οξύτητας της επίθεσης που δέχονται οι εργαζόμενοι σε όλους τους τομείς και της συμβιβαστικής στάσης της πλειοψηφίας της ηγεσίας των συνδικάτων.
Η κρίση δεν πρέπει να γονατίσει τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα. Αντίθετα και παρά τις πολύ υπαρκτές και μεγάλες δυσκολίες πρέπει να γίνει η θρυαλλίδα μιας νέας αγωνιστικής έκρηξης σ’ όλη την κλίμακα των συνδικάτων. Δεν πρέπει να υποκλιθεί το συνδικαλιστικό κίνημα στις δυσκολίες και στις εκκλήσεις της εργοδοσίας για να βάλουμε νερό στο κρασί μας διότι τάχα υπάρχουν και τα χειρότερα. Αν περάσει η λογική των υποχωρήσεων, η κρίση θα γίνει η παγίδα για μια στρατηγική ήττας του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η δράση μας πρέπει να έχει τους παρακάτω στόχους:
Την κρίση να την πληρώσει η ολιγαρχία και όχι οι εργαζόμενοι
Να συμβάλλουμε στη δημιουργία ενός εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος που θα αποκρούσει τις συνέπειες της κρίσης προστατεύοντας τους εργαζόμενους.
Να οικοδομήσουμε ένα αγωνιστικό, μαζικό, μαχητικό εργατικό μέτωπο ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τις συνέπειές του για τους εργαζόμενους.
Να αποκαλύψουμε τις ευθύνες του δικομματισμού για την κατάσταση που δημιουργήθηκε.

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Όλοι ομολογούν – ανεξαρτήτως ιδεολογικής και πολιτικής τοποθέτησης -ότι η κρίση στο συνδικαλιστικό κίνημα οξύνεται και βαθαίνει.
Είναι κρίση οργάνωσης. Στον ιδιωτικό τομέα σύμφωνα με στοιχεία της ΓΣΕΕ οι συνδικαλισμένοι αποτελούν το 15% των εργαζόμενων.
Είναι κρίση εκπροσώπησης. Οι εργαζόμενοι δεν θεωρούν ότι κάποιοι υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους.
Είναι κρίση αξιοπιστίας. Οι συνδικαλιστές γενικά και ειδικά οι πλειοψηφίες των ηγεσιών δεν εμπνέουν εμπιστοσύνη στους εργαζόμενους.
Είναι κρίση ή μάλλον έλλειμμα δημοκρατίας.
Το βασικό όμως πρόβλημα, το οποίο τροφοδοτεί και όλα τα υπόλοιπα είναι η φυσιογνωμία και ο προσανατολισμός του συνδικαλιστικού κινήματος.
Εδώ και πολύ καιρό η βασική πολιτική και πρακτική της πλειοψηφίας της ηγεσίας των συνδικάτων είναι η εργασιακή ειρήνη, η ταξική συνεργασία, η αντίληψη που λέει ότι αυτοί που παράγουν τον πλούτο στην κοινωνία και αυτοί που τον καρπώνονται, οι εργοδότες, το κράτος και οι εργαζόμενοι είμαστε μια οικογένεια και πρέπει να δουλέψουμε όλοι μαζί για το κοινό καλό.
Η περίοδος της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης και πολύ περισσότερο η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού οδηγεί σε ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση της θέσης του κόσμου της εργασίας με βασικά χαρακτηριστικά την ανεργία και τις απολύσεις, την ανασφάλεια και το φόβο, τις ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, τις περικοπές βασικών κατακτημένων δικαιωμάτων όπως είναι ο σταθερός μισθός, το 8ωρο, το δικαίωμα του συνδικαλισμού.
Οι συνέπειες αφορούν τον προσανατολισμό, τη μαζικότητα, τον χαρακτήρα, την αξιοπιστία, τις μεθόδους δράσης, την εσωτερική λειτουργία, την ενότητα δράσης του συνδικαλιστικού κινήματος
Κυρίως όμως αφορούν την ίδια την κατάσταση των εργαζόμενων. Τη μείωση έως και τον αφανισμό της δυνατότητας τους να οργανώνονται, να ενώνονται, να διεκδικούν τη βελτίωση των όρων της εργασίας και συνολικά της ζωής τους.
Οι ευθύνες αφορούν τις συνδικαλιστικές ηγεσίες και πιο συγκεκριμένα τις δυνάμεις της ΔΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ γιατί η συμμαχία τους, δίνει πολύτιμες υπηρεσίες στην κυβέρνηση κάνοντας ευκολότερη την επιβολή της πολιτικής του ν/φ. Δεν τοποθετούνται από τη μεριά των εργαζόμενων, δεν αντιπαρατίθενται αλλά συναινούν στις πολιτικές που εκπορεύονται από τους εργοδότες, το κράτος και την ΕΕ, δεν οργανώνουν την πάλη των εργαζομένων, δεν έχουν αποτελέσματα και νίκες.
Πρέπει να δυναμώσει η πάλη για την ήττα αυτών των αντιλήψεων, πρακτικών άρα και δυνάμεων που την υπηρετούν. Να απεγκλωβιστεί ο κόσμος που ακολουθεί αυτές τις δυνάμεις σε μια αγωνιστική ενότητα δράσης. Για μια νέα συσπείρωση των από κάτω σε μια αυτόνομη γραμμή ταξικής πάλης.
Κινούνται στις λογικές του εναλλασσόμενου κυβερνητικού συνδικαλισμού, των εργοδοτικών επιρροών, της κομματικής ποδηγέτησης, της γραφειοκρατίας και της απόστασης από τους εργαζόμενους και τις ανάγκες τους.
Οι ηγεσίες της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο όταν πρέπει να πάρουν συγκεκριμένη θέση: σε αυτή την περίπτωση αδιαφορούν, χειραγωγούν ή καταστέλλουν οτιδήποτε αγωνιστικό κινείται. Για παράδειγμα υπογράφουν συλλογικές συμβάσεις πολύ κάτω από τις ανάγκες των εργαζομένων αλλά και τις δυνατότητες, κάνουν τα αδύνατα δυνατά να μην συναντηθούν οι αγώνες του νεολαιίστικου με το εργατικό κίνημα κ.α.
Συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο σαν κίνημα υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων και άρα σε αντιπαράθεση με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Απογοητευτική είναι η αντίληψη και πρακτική των δυνάμεων του ΠΑΜΕ αφού αντιλαμβάνονται ως «αγωνιστικό» και «ταξικό» οτιδήποτε ξεκινάει από αυτούς οτιδήποτε έχει τη σφραγίδα τη δική τους. Όλες τις άλλες δυνάμεις και πρωτοβουλίες τις αντιλαμβάνονται ως ανταγωνιστικές και εχθρικές με το κίνημα και τους εργαζόμενους ενώ είναι απέναντι και ενάντια σε οποιαδήποτε ενωτική κίνηση και δράση.

Τελικά υπάρχει διέξοδος;
Καταρχήν υπάρχουν δυνάμεις. Συνδικαλιστές αλλά και απλοί εργαζόμενοι που δεν αντέχουν αυτήν την κατάσταση που αντιλαμβάνονται τη σημασία της οργάνωσης σαν δύναμη και θέλουν να κινηθούν διαφορετικά. Αρκεί να απευθυνθούμε εμείς σε αυτούς και να μην περιμένουμε να έρθουν αυτοί σε εμάς.
Έχουμε χρέος να συμβάλλουμε ώστε να βγει το κίνημα από το τέλμα.
Οι προϋποθέσεις για να γίνει αυτό είναι οι εξής:
· Η ανάπτυξη ενωτικών αγώνων, χωρίς σεχταρισμούς, στην κατεύθυνση της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζόμενων.
· Η μαζικοποίηση με γνήσιους όρους χωρίς κανέναν αποκλεισμό στους νέους ευέλικτους εργαζόμενους και η ένταξη τους μέσα στα συνδικάτα.
· Η ενεργή συμμετοχή των εργαζομένων με μορφές άμεσης δημοκρατίας.
· Η οικοδόμηση διαδικασιών και οι πρωτοβουλίες που προάγουν και αναβαθμίζουν την ενότητα δράσης των εργαζόμενων ενάντια στην περιχαράκωση και το συντεχνιασμό.
· Η ριζική αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων.
Υπάρχουν όμως βασικές «πληγές» που πονάνε περισσότερο και εκεί πρέπει να ρίξουμε το βάρος μας. Αφορούν την εικόνα αλλά και την ουσία του συνδικαλισμού όπως αυτή καθορίζεται από την επίσημη ηγεσία του, πολύ συχνά όμως και από τους «μικρούς» μιμητές της.
Μερικές «εικόνες»:
Συνδικάτα που λειτουργούν ως μηχανισμοί εκλογής στελεχών και δημιουργίας εκλογικών συσχετισμών.
Καμία προσπάθεια οργάνωσης των εργαζόμενων πολύ περισσότερο των νέων ενώ επιπλέον διαχωρισμός με βάση οι «δικοί μας» και οι «άλλοι».
Συνδικάτα που η ύπαρξή τους αποδεικνύεται αποκλειστικά από τις εκλογικές διαδικασίες και μάλιστα πολύ συχνά με περιφερόμενες κάλπες και ψηφοφόρους βγαλμένους από τηλεφωνικούς καταλόγους.
Συνδικάτα που με βάση έναν κακώς εννοούμενο ρεαλισμό περικόπτουν αιτήματα, ακυρώνουν αγώνες πριν καν δοκιμαστούν.
Εκτός όμως από το κυρίαρχο μοντέλο του επίσημου συνδικαλισμού ως συλλογικό όργανο και διαδικασία υπάρχει και το κυρίαρχο μοντέλο του συνδικαλιστή: απόμακρου, «κυριλέ» , που δεν έχει χρόνο για τους εργαζόμενους αφού βρίσκεται συνεχώς σε συσκέψεις κάθε είδους, που έχει δικό του μηχανισμό, εκλογική πελατεία, που κάνει ρουσφέτια, που έχει άμεση διαπλοκή με το κράτος όσο και η εικόνα που με αρνητικό τρόπο έχουν σχηματίσει οι εργαζόμενοι ότι το επόμενο βήμα στην σταδιοδρομία του είναι τα έδρανα της βουλής.

Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ ΣΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΣΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ
Χρειάζεται μια πλατιά πρωτοβουλία όλων μα όλων των δυνάμεων ώστε να διαμορφώσουμε ένα Δίχτυο ενημέρωσης, υποστήριξης και αλληλεγγύης με μαζικές παρεμβάσεις σε όσους χώρους εκδηλώνεται η εργοδοτική αυθαιρεσία απόλυση ή παραβιάσεις εργατικών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων. Να εκφράζεται άμεσα και ολόπλευρα η συνδικαλιστική αλληλεγγύη, η νομική στήριξη, η αποκάλυψη, η πολιτική στήριξη, η πίεση στους κρατικούς μηχανισμούς και την κυβέρνηση. Να είναι διαρκής η απαίτησή μας για να παίξουν έναν ενισχυμένο ρόλο οι επιθεωρήσεις εργασίας στην εφαρμογή της νομοθεσίας και των συμβάσεων.
Το μεγαλύτερο ζήτημα της περιόδου που διανύουμε είναι η προώθηση των αιτημάτων για ίση μεταχείριση και η ένταξη στην πάλη των νέων αλλά και παλαιών εργαζομένων που εργάζονται στη ζώνη της επισφάλειας. Πρέπει επίσης να σταματήσει η κολοκυθιά για το που θα ενταχθούν οι εργαζόμενοι με τις νέες μορφές απασχόλησης και να μην υπάρχουν αποκλεισμοί. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να πασχίσουμε για την άμεση, ισότιμη συμμετοχή τους σε όλες τις συνδικαλιστικές βαθμίδες οργάνωσης με κριτήριο την ενότητα των εργαζόμενων ενάντια σε διαχωρισμούς και νομικά εμπόδια.

Οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα έχουν πρόβλημα. Να προστατευτούν από το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ενάντια σε κάθε πολιτική που θέλει να τους μετατρέψει στα πρώτα θύματα της οικονομικής κρίσης. Πρέπει τα συνδικάτα να εντάξουν ισότιμα αυτούς τους εργαζόμενους και όχι απλά στην ατζέντα των αιτημάτων τους.
Οι γυναίκες που έχουν ενταχθεί πιο μαζικά τα τελευταία χρόνια στην παραγωγή συναντούν πολλές διακρίσεις στην πράξη παρά την πρόοδο της νομοθεσίας. Η συμμετοχή τους στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι εξαιρετικά μικρή. Για να αλλάξει η κατάσταση δεν αρκεί μόνο η παράθεση αιτημάτων τους, χρειάζεται η αποφασιστική στήριξη και παρέμβαση των ίδιων αλλά και όλων μας.
Σχετικά με τους νέους. Εμείς δεν μπορούμε να αποφασίσουμε για αυτούς. Οι ίδιοι σε τελευταία ανάλυση θα βρουν τους δρόμους και την μορφή ένταξης τους μέσα στο οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα. Πρέπει όμως να διευκολύνουμε αυτή την προσπάθεια. Πρέπει να δημιουργήσουμε τις σωστές προϋποθέσεις και να αποτρέψουμε συγχύσεις που υποτιμούν το ρόλο και τη σημασία της οργανωμένης συνδικαλιστικής πάλης.
Δεν ισχυριζόμαστε ότι όλα τα πιο πάνω απαντούν συνολικά στο πρόβλημα όμως πέραν πολλών άλλων που πρέπει παράλληλα να γίνουν εκτιμούμε ότι είναι σημαντικά.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να παρεμβαίνουν παντού και σε όλη την κλίμακα του συνδικαλιστικού κινήματος και από πάνω και από κάτω.
Σήμερα η έμφαση πρέπει να δοθεί στη δημιουργία ενός πλατειού, ενωτικού, μαχητικού, ισχυρού, διεκδικητικού συνδικαλισμού βάσης σε ταξική κατεύθυνση με βάση τα προβλήματα. Παλεύουμε επίσης για ένα κίνημα αυτόνομο από κυβερνήσεις και εργοδοσίες, χωρίς χειραγώγηση από τα κόμματα. Αυτό δεν σημαίνει το σταμάτημα της πολιτικής και ιδεολογικής διαπάλης ούτε οδηγεί στην έλλειψη προσπάθειας για την ηγεμονία της ριζοσπαστικής αριστεράς μέσα στα συνδικάτα ,αλλά η προσπάθεια αυτή δεν πρέπει να οδηγεί σε διαχωρισμούς των εργαζομένων και στην ακύρωση της κοινής αγωνιστικής δράσης που είναι το βασικό μας μέλημα.
Για να γίνουν όμως όλα αυτά απαιτείται η καλύτερη συγκρότηση των δυνάμεών μας παντού. Ο συσχετισμός δυνάμεων αλλάζει κυρίως στα πρωτοβάθμια σωματεία. Η μάχη δίνεται στους χώρους δουλειάς και στους κλάδους και εκεί πρέπει να στραφούμε.
Πώς θα αντιμετωπίσουμε την ανάγκη συντονισμού και κοινής έκφρασης με τις άλλες δυνάμεις του χώρου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς;
Οι σκέψεις που προτείνουμε είναι οι εξής:
Πρώτος στόχος είναι ο πολιτικός μας συντονισμός μέσα στα πλαίσια του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τη θεματική της εργασίας που κυρίως θα επεξεργάζεται θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για εργατικά θέματα, θα επεξεργάζεται την πολιτική του παρέμβαση στην εργατική τάξη.
Δεύτερος στόχος μας είναι παντού και ιδίως στα πρωτοβάθμια σωματεία και δευτεροβάθμια όργανα να εκφράζονται αυτοτελώς σε κοινούς εκλογικούς συνδυασμούς οι δυνάμεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς και ακόμη ευρύτερα αγωνιστές, συνάδελφοι ανεξάρτητα πολιτικού χώρου στον οποίο βρίσκονται αφού πρώτα έχει προηγηθεί συζήτηση και συμφωνία των θέσεων στο συγκεκριμένο χώρο και των δράσεων –παρεμβάσεων που σκοπεύουμε να πραγματοποιήσουμε .Η συζήτηση για το περιεχόμενο των συνεργασιών φυσικά πρέπει να γίνεται έγκαιρα και φυσικά πριν την συγκρότηση των συνδυασμών. Μέσα από αυτή τη διαδικασία βασικό μας μέλημα είναι η ανάδειξη νέων συνδικαλιστών ώστε να δημιουργηθούν οι όρου εναλλαγής των συνδικαλιστικών μας στελεχών
Τρίτος στόχος μας είναι η δημιουργία ενός νέου σχήματος με την μορφή Δικτύου που θα ενώνει και θα κινητοποιεί τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του χώρου της Ριζοσπαστικής Αριστεράς. Προτείνουμε να ξεκινήσει άμεσα, συγκεκριμένα και με ορατό χρονικό ορίζοντα αυτή η διαδικασία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια δύναμη ανατροπής.
Εργαζόμαστε με στόχο να δημιουργηθούν οι όροι αλλαγής του κοινωνικού συσχετισμού σε βάρος του κεφαλαίου και σε όφελος της εργασίας. Μπορούμε να το αποδείξουμε και στο χώρο του συνδικαλιστικού και εργατικού κινήματος.

Οι επιχειρήσεις κήρυξαν τον πόλεμο στους εργαζόμενους

Οι επιχειρήσεις κήρυξαν τον πόλεμο στους εργαζόμενους

Εν μέσω της οικονομικής κρίσης η Ευρωπαϊκή Ένωση και η κυβέρνηση στηρίζουν με νέα προνόμια και άφθονο δημόσιο χρήμα τις τράπεζες και το κεφάλαιο που έχουν την βασική ευθύνη γι’ αυτή.
Οι εργαζόμενοι καλούνται από τις κυρίαρχες δυνάμεις να πληρώσουν τα σπασμένα της κρίσης με αύξηση της μαζικής ανεργίας, με χειροτέρευση των εργασιακών τους σχέσεων και με μείωση ή πάγωμα των εισοδημάτων τους και των δημόσιων κοινωνικών παροχών. Με τα έκτακτα κυβερνητικά μέτρα επιβλήθηκε σκληρή λιτότητα για τους δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους.
Στη χώρα μας με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης η επίθεση των επιχειρήσεων στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας έχει μετεξελιχθεί σε πραγματικό πόλεμο. Πολλές επιχειρήσεις έχουν εντείνει τους εκβιασμούς τους σε βάρος των εργαζομένων για να προωθήσουν:
Μαζικές απολύσεις κυρίως στους κλάδους των κατασκευών, της ναυτιλίας, του εμπορίου, του τουρισμού, των τραπεζών (ενοικιαζόμενους) και στις τηλεπικοινωνίες (ιδιωτικός τομέας). Εάν εκπληρωθούν οι εκτιμήσεις για δραστική μείωση των ρυθμών ανάπτυξης στη χώρα μας για το 2009 και 2010, τότε θα έχουμε ένα μεγάλο τσουνάμι απολύσεων, που θα αυξήσει μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια τους 370.000 ανέργους που υπήρχαν στις 31/11/2008 κατά 150.000 – 200.000, δεδομένου ότι για κάθε 1% μείωση του ΑΕΠ θα αυξάνονται οι άνεργοι κατά 40.000 έως 50.000. Ήδη από τα επίσημα στοιχεία προκύπτει αύξηση των ανέργων τον Δεκέμβριο του 2008 κατά 67.000.
Απολύσεις εγκύων γυναικών πριν αρχίσει να τους καλύπτει η εκ του νόμου προστασία λόγω της εγκυμοσύνης και του τοκετού τους.
Μειώσεις μισθών μέχρι και 50% με τον εκβιασμό της απόλυσης όσων εργαζομένων το αρνηθούν, όπως αυτό συνέβη με 2000 εργαζόμενους στις εκθέσεις αυτοκινήτων.
Ανάθεση έργων από επιχειρήσεις (π.χ. ΕΛΠΕ) μέσω εργολάβων σε υπεργολάβους, που φέρνουν εργαζόμενους από άλλες φτωχότερες χώρες (π.χ. Λευκορώσους) και τους δίνουν τους πολύ χαμηλότερους μισθούς που ισχύουν εκεί.
Μείωση των ωρών ή των ημερών εργασίας με ταυτόχρονη μείωση των μισθών με την απειλή της απόλυσης σε περίπτωση άρνησης, όπως προτείνει η Ε.Ε. και ο Μίχαλος, πρόεδρος του ΕΒΕΑ. Αυτό γίνεται με τη μετατροπή συμβάσεων εργασίας πλήρους απασχόλησης σε μερική. Επίσης με τη μετατροπή της σταθερής απασχόλησης σε εκ περιτροπής ή σε διαλείπουσα, ώστε οι εργαζόμενοι να εργάζονται μόνο όσες ημέρες τους χρειάζονται και να αμείβονται μόνο γι’ αυτές. Η δυνατότητα αυτή έχει δοθεί στις επιχειρήσεις με νόμους κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ (νόμοι 1892/1990, 2639/1998). Μετά την εφαρμογή αυτού του εκβιαστικού και αντεργατικού μέτρου με την απειλή της απόλυσης στην Alumil του Γ. Μυλωνά (1,5 ώρα εργασίας λιγότερη την ημέρα με 20% μείωση του μισθού) η γενίκευσή του παίρνει εφιαλτικές διαστάσεις.
Προσλήψεις με ωρομίσθιο αντί με μισθό ή με ημερομίσθιο, για να μην δικαιούνται οι εργαζόμενοι αποζημιώσεις και επιδόματα άδειας.
Κατάργηση της Κυριακής - αργίας, που με τη συναίνεση ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και την στήριξη των μεγάλων ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών επιδιώχτηκε να εφαρμοστεί πιλοτικά στις 28/12/2008, αλλά συνάντησε τη δυναμική αντίδραση των συνδικάτων και κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ
Κατάχρηση της εφαρμογής του νόμου 3198/1995 σύμφωνα με τον οποίο οι επιχειρήσεις με την επίκληση της μείωσης της παραγωγικής δραστηριότητας τους μπορούν να θέτουν σε διαθεσιμότητα το προσωπικό τους μέχρι 3 μήνες το χρόνο, και να τους δίνουν γι’ αυτό το διάστημα μόνο το 50% του μισθού τους.
Χορήγηση στους εργαζόμενους - χωρίς αυτοί να το ζητήσουν- αδειών χωρίς αποδοχές.

Η κατάσταση αυτή θα οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια το 2009 και 2010 όχι μόνο σε αύξηση της τυπικής επισφάλειας (αύξηση των ανέργων και των εργαζομένων με ελαστικές μορφές απασχόλησης), αλλά και στην γενίκευση μιας ουσιαστικής επισφάλειας και αβεβαιότητας και για εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους με πλήρη απασχόληση, που θα φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους ή τα μισθολογικά και εργασιακά δικαιώματά τους.
Όλα αυτά συντελούνται σε μία περίοδο που η αξιοπιστία της ΓΣΕΕ έχει μειωθεί κατακόρυφα στους εργαζόμενους και κυρίως στους νεότερους, που είναι και τα βασικά θύματα της εργασιακής απορρύθμισης. Κι’ αυτό, γιατί η πλειοψηφία της (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) δεν συμπαρατάχθηκε με το κίνημα της νεολαίας τον περασμένο Δεκέμβρη. Δεν ενεργοποιήθηκε για την αλληλεγγύη όλων των εργαζομένων στην Κωνσταντίνα Κούνεβα, παρότι στο πρόσωπό της χτυπήθηκε το δικαίωμα των εργαζομένων για συνδικαλιστική δράση. Δεν ανέδειξε με αφορμή αυτή τη δολοφονική επίθεση τα προβλήματα των επισφαλώς εργαζομένων. Δεν προώθησε ένα αγωνιστικό σχέδιο δράσης για να αντιμετωπίσει τους εργοδοτικούς εκβιασμούς στους χώρους εργασίας. Αντίθετα, λειτούργησε σε αποπροσανατολιστικό συμμαχώντας με το ΣΕΒ για να κάνει «μπλόκο στην ανεργία» εξομοιώνοντας θύτες και θύματα. Το ΠΑΜΕ οργανώνει κομματικά ελεγχόμενες διασπαστικές κινητοποιήσεις καθόλου ενοχλητικές για την εργοδοτική και κυβερνητική τρομοκρατία.
Γι’ αυτούς τους λόγους δεν αρκούν σήμερα πιέσεις – όσο κι αν είναι αναγκαίες – στη ΓΣΕΕ, για να παίξει το ρόλο του πραγματικού υπερασπιστή των εργαζομένων. Χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά να ενταθούν οι πιέσεις των από κάτω, να ενεργοποιηθούν και να συντονιστούν τα πρωτοβάθμια σωματεία και οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, για να μη χαθούν εν μέσω της οικονομικής κρίσης θέσεις εργασίας, μισθολογικά εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Για να αποκρούσουν την εργοδοτική τρομοκρατία στους χώρους εργασίας. Για να εντάξουν στα συνδικάτα όλους τους επισφαλείς εργαζόμενους και για ν’ αλλάξουν τους συσχετισμούς μέσα σε αυτά προς όφελος των ταξικών αγωνιστικών δυνάμεων. Η Κούνεβα με τη δράση της μας δείχνει το δρόμο.
Οι εργαζόμενοι πρέπει να πάρουν στα δικά τους χέρια την υπόθεση της επιτυχίας της πανελλαδικής απεργίας των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ στις 2/4 για να δώσουν μήνυμα αντίστασης στην κυβέρνηση αλλά και μήνυμα συνέχισης των αγώνων στις συνδικαλιστικές ηγεσίες.


Στρατούλης Δημήτρης
Μέλος της Π.Γ. του ΣΥΝ


Η κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα στην Ελλάδα μετά το ξέσπασμα οργής των νέων τον Δεκέμβρη του 2008



Ομιλία του Προέδρου του ΣΥΝ, Αλέξη Τσίπρα, σε εκδήλωση συνδιοργανωμένη από το Espaces Marx και τον ΣΥΡΙΖΑ με θέμα: «Η κοινωνική και πολιτική επικαιρότητα στην Ελλάδα μετά το ξέσπασμα οργής των νέων τον Δεκέμβρη του 2008»

Καλησπέρα φίλες και φίλοι, καλησπέρα αγαπητοί σύντροφοι, σας ευχαριστούμε πολύ για την παρουσία σας εδώ αλλά και για την ευκαιρία που μας δίνετε να είμαστε εδώ μαζί σας προκειμένου να συζητήσουμε για τις πολιτικές και κοινωνικές εξελίξεις στην Ελλάδα.
Αγαπητοί φίλοι, πρέπει να σας ομολογήσω ότι ερχόμενος στο Παρίσι νοιώθω σαν να επέστρεψα στο 2009. Άφησα πίσω μία Ελλάδα που με ιλιγγιώδη ταχύτητα επιστρέφει σε μακρινές δεκαετίες. Η κυβέρνηση Καραμανλή, με πρόσχημα την εγκληματικότητα, ετοιμάζεται να λάβει μέτρα για τη «διασφάλιση της κοινωνικής ειρήνης». Για παράδειγμα με την ποινικοποίηση της κουκούλας και την επαναφορά του νόμου περί περιύβρισης αρχής.
Αυτό μας θυμίζει την Ελλάδα του μακρινού 1929 που μάθαμε στα βιβλία της ιστορίας. Δηλαδή, μια περίοδο κατά την οποία διεξάγετο μια αντίστοιχη συζήτηση για την ψήφιση ειδικού νόμου για την ποινικοποίηση «ανατρεπτικών ιδεών» και την καταστολή συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων. Προφανής στόχος, η δράση των εργατικών συνδικάτων και του κομμουνιστικού κόμματος. Η ακροδεξιά μένει ασφαλώς στο απυρόβλητο. Και τότε και τώρα, επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, θα σας αναφέρω πως στο μακρινό 1929 όταν, από όσους αντέδρασαν έγινε πρόταση με τον νόμο αυτό να διώκονται οι φασίστες και οι ακροδεξιοί, η κυβέρνηση τότε το απέρριψε.
Η μικρή αυτή αναδρομή στην πολυτάραχη πολιτική ιστορία της Ελλάδας γίνεται για να υπογραμμίσω ότι η συνεργασία της δεξιάς με την ακροδεξιά στην Ελλάδα είναι μια παλιά ιστορία. Σήμερα η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, επί της ουσίας, νομοθετεί με τη στήριξη της ακροδεξιάς. Ακόμα και συντηρητικές προσωπικότητες του χώρου της Δικαιοσύνης (δικηγόροι, δικαστές, εισαγγελείς) κάνουν λόγο για αντιδημοκρατικές ενέργειες που περιορίζουν την ελευθερία του τύπου και της έκφρασης.
Είναι φανερό πως υπάρχει αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα μία επιχείρηση ενεργοποίησης συντηρητικών αντανακλαστικών, ένα σχέδιο δημιουργίας κλίματος τρομοκρατίας. Σε αυτήν την επιχείρηση συμμετέχουν όλοι οι ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί. Η εξουσία σε περιόδους οικονομικής κρίσης και μεγάλων κοινωνικών αναταραχών αυτό ακριβώς το σχέδιο βάζει σε εφαρμογή.
Είναι γνωστό πως αυτοί που αγνοούν την ιστορία, γίνονται πολύ σύντομα θύματά της. Το ίδιο ισχύει στην οικονομία, το ίδιο ισχύει στην πολιτική. Η Ελλάδα σήμερα δεν περιμένει απλά το τσουνάμι της μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης, που έχει πλέον εξελιχθεί σε συστημική. Βιώνει ακόμα τα απόνερα της μεγάλης κοινωνικής έκρηξης του Δεκεμβρίου του 2008, που αμφισβήτησε το γερασμένο και διεφθαρμένο μεταπολιτευτικό σύστημα της χώρας.
Το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης μορφής του σύγχρονου καπιταλισμού, που στηρίζεται στην απελευθέρωση των αγορών από κάθε εξωτερική ρύθμιση και κοινωνικό έλεγχο, στην αναζήτηση της φθηνότερης εργατικής δύναμης, στον προσανατολισμό της παραγωγής σε προϊόντα που αποσκοπούν στην ταχύτερη δυνατή ανανέωση της κατανάλωσης, στην ιδιωτικοποίηση κάθε δημόσιου αγαθού, στην Ελλάδα θα μπορούσαμε να πούμε πως εφαρμόστηκε δέκα φορές παραπάνω από ότι στις άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ας θυμηθούμε εδώ πως τα τελευταία 25 χρόνια, χρόνια στα οποία μας έγινε πλύση εγκεφάλου για τις αγορές που αυτορυθμίζονται, για την κρατική παρέμβαση που βάζει τρικλοποδιές στην ανάπτυξη, για την επιχειρηματικότητα, κυβερνούσε και νομοθετούσε η σοσιαλδημοκρατία.
Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ νομοθέτησαν για την ανασφάλιστη εργασία, τη μερική απασχόληση, πέρασαν τις εργασιακές σχέσεις στη δικαιοδοσία της επισφάλειας και μετέτρεψαν σε εμπορεύσιμες όλες τις ανάγκες και τα δικαιώματα των ανθρώπων στη στέγαση, στην υγεία, την εκπαίδευση, την κοινωνική ασφάλιση.
Και φτάσαμε στο σημείο να βρισκόμαστε μπροστά σε μορφές εργασιακού μεσαίωνα, σε μορφές σύγχρονου δουλεμπορίου για εργαζόμενους που ενοικιάζονται από εταιρείες προκειμένου να καλύπτουν πάγιες ανάγκες, όπως π.χ. ο καθαρισμός δημόσιων νοσοκομείων και κτιρίων. Και όταν αυτοί διεκδικούν τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα απειλούνται ενίοτε και με την ίδια τους τη ζωή, όπως συνέβη το περασμένο ταραγμένο Δεκέμβρη στη χώρα μου με τη συγκλονιστική υπόθεση της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Μιας μετανάστριας, εργάτριας στο χώρο του καθαρισμού, που δέχθηκε δολοφονική επίθεση με βιτριόλι, έχασε το ένα της μάτι και τη λειτουργία ζωτικών της οργάνων κι όλα αυτά γιατί ενοχλούσε τη μαφία της εργοδοσίας η συνδικαλιστική της δραστηριότητα.
Αν θέλει κανείς σήμερα στην Ελλάδα να περιγράψει την πολιτική και οικονομική κατάσταση θα πει δύο λέξεις. Παιδικό δωμάτιο. Είναι το δωμάτιο ενός αποξενωμένου από το μελλοντικό του εισόδημα νοικοκυριού, εισόδημα υποθηκευμένο από τις τράπεζες, στο οποίο ζει η συντριπτική πλειοψηφία των νέων ανθρώπων έως 30 και 35 χρονών.
Μίας νέας γενιάς που είναι απολύτως σίγουρο πως θα ζήσει χειρότερα από την προηγούμενη. Γιατί η κρίση σήμερα έρχεται μετά από 20 χρόνια συνεχούς υποβάθμισης της ζωής των εργαζομένων.
Από το παιδικό τους δωμάτιο οι νέοι της Ελλάδας βλέπουν τους γονείς τους να κινδυνεύουν να μείνουν χωρίς σύνταξη, κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων να αμφισβητούνται, τα πτυχία τους κρεμασμένα στον τοίχο καθώς δουλεύουν για 700 ευρώ. Από αυτό το δωμάτιο και την τηλεόρασή τους, βλέπουν χρόνια τώρα την ιδεολογική νομιμοποίηση ενός άδικου συστήματος, τη διαφθορά, την κοινωνική βία, την μεγάλη μπίζνα της Ολυμπιάδας, τη βίαιη εκχώρηση ολόκληρης της δημόσιας σφαίρας στο ασύδοτο ιδιωτικό κεφάλαιο.
Βλέπουν να ανταλλάσσονται δάση με οικόπεδα για να χτίζονται μεζονέτες και εμπορικά κέντρα που μεγενθύνουν τα κέρδη των τραπεζιτών και των εργολάβων που στη χώρα μας έχουν στην ιδιοκτησία τους τα ΜΜΕ. Βλέπουν να καταστρέφεται όλος ο φυτικός και ζωικός πλούτος της χώρας. Βλέπουν τα κόμματα εξουσίας να διαπλέκονται με την Εκκλησία, με τα οικονομικά συμφέροντα, με τις πολυεθνικές εταιρείες, όπως η Siemens, που χρηματοδοτούν αδρά τα κομματικά ταμεία προκειμένου να παίρνουν κρατικές προμήθειες.
Και έρχεται λοιπόν, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ένα αποτρόπαιο έγκλημα, ένα περιστατικό που συγκλονίζει την ελληνική κοινωνία, να ξεχειλίσει το ποτήρι της οργής και της αγανάκτησης.
Ένας 16χρονος μαθητής που διασκεδάζει με τους συμμαθητές του την ημέρα της ονομαστικής γιορτής ενός εξ’ αυτών, στην εναλλακτική περιοχή των Εξαρχείων, στην Αθήνα, δολοφονείται εν ψυχρώ από ράμπο αστυνομικό, σε μια επίδειξη αστυνομικής αυθαιρεσίας.
Είχαν προηγηθεί οι πολύμηνες συγκρούσεις της αστυνομίας με τους έλληνες φοιτητές κατά τη διάρκεια των φοιτητικών κινητοποιήσεων για τη Συνταγματική κατοχύρωση του Δημόσιου πανεπιστημίου και η απαξιωτική αναφορά του πρωθυπουργού στο προεκλογικό debate σε ταραξίες που πρέπει να παταχθούν. Καθώς και οι τονωτικές ενέσεις στο ηθικό των αστυνομικών από υπουργούς της κυβέρνησης ότι αποτελούν τους πραίτορες του καθεστώτος.
Την επόμενη μέρα της δολοφονίας ένα αυθόρμητο κύμα αντίδρασης ξεσπάει σε όλη τη χώρα με πρωτόγνωρα χαρακτηριστικά. Η προσπάθεια της κυβέρνησης να κουκουλώσει τη δολοφονία, μεταδίδοντας από τα μέσα ενημέρωσης ότι υπήρξε συμπλοκή και εποστρακισμός της σφαίρας, ρίχνει λάδι στη φωτιά και εξοργίζει περισσότερο. Σχεδόν σε όλες τις πόλεις της χώρας οι μαθητές κλείνουν τα σχολεία και κατευθύνονται στα αστυνομικά τμήματα πετώντας πέτρες και αναποδογυρίζοντας περιπολικά.
Τα επεισόδια συνεχίζονται για μέρες μαζί όμως και οι μαζικές πορείες διαμαρτυρίας.
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε απόγνωση. Ο πρωθυπουργός δέχεται εισηγήσεις να κατεβάσει στους δρόμους τον στρατό. Ζητά από τα συνδικάτα να σταματήσουν τις συγκεντρώσεις, τα οποία όμως αγνοούν την έκκλησή του.
Και τότε μπαίνει σε εφαρμογή ένα πιο αποτελεσματικό επικοινωνιακό σχέδιο που ήταν το εξής:
Πρώτον : Διευκολύνουμε επιχειρησιακά όσο μπορούμε τις περιθωριακές ομάδες βίας να κάψουν και να καταστρέψουν στο κέντρο της Αθήνας και μεταφέρουμε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ΜΜΕ από τους μαθητές και τα αστυνομικά τμήματα στις εκτεταμένες καταστροφές και στις σπασμένες βιτρίνες στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Δεύτερον: Απαιτούμε από όλες τις πολιτικές δυνάμεις να καταδικάσουν σθεναρά τα γεγονότα, να μην διανοηθούν να αναγνωρίσουν πολιτικά ή εξεγερσιακά χαρακτηριστικά στα γεγονότα, απομονώνοντας και εν τέλει οδηγώντας σε εκφυλισμό τις πρωτοφανούς μαζικότητας κινητοποιήσεις των μαθητών.
Το σχέδιο φαίνεται αποτελεσματικότερο από τη σκέψη για κινητοποίηση του στρατού. Πολύ γρήγορα τα συντηρητικά αντανακλαστικά της κοινωνίας ενεργοποιούνται. Ο πρωθυπουργός καλεί τους πολιτικούς αρχηγούς στο πρωθυπουργικό μέγαρο και τους ζητά τη συναίνεσή τους για να αποκαταστήσει την τάξη. Η μόνη δύναμη που αρνείται να ενταχθεί στο τόξο της συναίνεσης είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει να προσπαθεί να αναγνώσει το φαινόμενο. Δεν υιοθετεί τη βία, επιμένει όμως να αναγνωρίζει χαρακτηριστικά κοινωνικής εξέγερσης στην αντίδραση της νέας γενιάς και καταθέτει θετικές προτάσεις για τη διέξοδο από τη κρίση, όπως ριζική αναμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος, κατάργηση των αντεργατικών νόμων που αφορούν την εργασία των νέων, εκδημοκρατισμό της αστυνομίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται το κόκκινο πανί για τα ΜΜΕ και το συντηρητικό τόξο. Μας ζητούν επιμόνως να καταδικάσουμε τη βία. Στη πραγματικότητα μας ζητούν να καταδικάσουμε σε απομόνωση και εκφυλισμό το κίνημα της νεολαίας.
Θλιβερή εικόνα η Γενική Γραμματέας του ΚΚΕ που βγαίνοντας από το πρωθυπουργικό μέγαρο κάνει δηλώσεις και επιτίθεται με σφοδρότητα στον ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι υποκινεί και ευθύνεται για τη δράση των ομάδων βίας. Η κυβέρνηση βρίσκει έναν απρόσμενο σύμμαχο.
Η ηγεσία του ΚΚΕ μπροστά στην απουσία ερμηνευτικών εργαλείων ανάλυσης σύνθετων κοινωνικών φαινόμενων αλλά και στον φόβο της αδυναμίας ελέγχου ενός αυθόρμητου νεολαιίστικου ξεσπάσματος, οδηγήθηκε σε μια ευκαιριακή εκλογικίστικη επιλογή επίθεσης δίχως αρχές στον ΣΥΡΙΖΑ.
Από την πλευρά μας, παρά το αναπόφευκτο πολιτικό κόστος που υποστήκαμε, είμαστε περήφανοι για τη στάση που κρατήσαμε τον Δεκέμβρη. Παρά το όργιο συκοφάντησης και ιδεολογικής τρομοκρατίας από όλο το πολιτικό σύστημα, δεν κάναμε βήμα πίσω.
Γνωρίζαμε πολύ καλά το πολιτικό κόστος. Προτιμήσαμε, όμως, να ερμηνεύσουμε τις αιτίες, να δώσουμε έμφαση στην κοινωνική εξαθλίωση και στη βία που υφίσταται η νέα γενιά. Να επιχειρηματολογήσουμε για τους λόγους που έχουν οι νέοι να εξεγείρονται στο βαθμό που βιώνουν την κοινωνική υποβάθμιση και την απουσία προοπτικής, είτε ως άνεργοι πολυπτυχιούχοι, είτε ως εργαζόμενοι στη μερική και επισφαλή εργασία.
Προτιμήσαμε αντί να εισπράξουμε συγχαρητήρια για τη στάση μας από τον πρωθυπουργό και τους συστημικούς δημοσιογράφους, όπως έκαναν με το ΚΚΕ, να σφυρηλατήσουμε μια σταθερή σχέση εμπιστοσύνης με τη νέα γενιά και μια αυθεντική ριζοσπαστική ταυτότητα, μιας πολιτικής δύναμης που δεν μασάει τα λόγια της μπροστά στον φόβο του πολιτικού κόστους.
Αγαπητοί φίλοι, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ο ελληνικός Δεκέμβρης ήταν κάτι περισσότερο από μια στιγμή, μια φωτογραφία της ελληνικής πολιτικής συγκυρίας.
Η άποψή μας είναι ότι ο ελληνικός Δεκέμβρης δεν ήταν μια εικόνα της στιγμής αλλά μια εικόνα από το μέλλον, που δεν αφορά μονάχα την Ελλάδα αλλά ολόκληρη την Ευρώπη. Ο ελληνικός Δεκέμβρης ήταν το προανάκρουσμα όσων θα ακολουθήσουν σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Δεν είναι τυχαίο ότι στη Σύνοδο Κορυφής του Δεκέμβρη, ο Έλληνας πρωθυπουργός τράβηξε για πρώτη φορά την προσοχή των ευρωπαίων ηγετών στις Βρυξέλλες. Όλοι έσπευσαν να τον περιστοιχίσουν και να τον ρωτήσουν τι ακριβώς συμβαίνει στην Ελλάδα. Και είχαν απόλυτο δίκιο να το κάνουν αυτό. Κι είχαν δίκιο γιατί καλά γνώριζαν ότι η εικόνα που έβλεπαν στην Ελλάδα δεν ήταν ούτε τοπική, αλλά κυρίως ούτε παροδική. Ήταν μια εικόνα από το δικό τους μέλλον!
Γνωρίζετε ότι δέκα μέρες μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, μια ομάδα ακτιβιστών, φοιτητών και μαθητών μπήκε στο χώρο της Ακρόπολης και ξεδίπλωσε δύο πανό στον Ιερό Βράχο με την λέξη «αντίσταση» γραμμένη σε αυτό σε όλες τις γλώσσες της Ευρώπης στέλνοντας το μήνυμα σε όλους τους νέους και νέες, αλλά και σε όσους και όσες σθεναρά υπερασπίζονται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Ο αγώνας της νεολαίας στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη, εκ των πραγμάτων ακούμπησε τις καρδιές του λαού και της νεολαίας σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Κι αυτό γιατί οι νέοι άνθρωποι σήμερα βιώνουν τη σκληρότερη όψη του νεοφιλελευθερισμού που τους καταδικάζει σε μισή δουλειά, μισή ασφάλιση, μισή ζωή.
Ο Δεκέμβρης της Ελλάδας προκάλεσε μεγάλες εκδηλώσεις αλληλεγγύης σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Και μπορεί να μην πέτυχε κάποια χειροπιαστή νίκη στη χώρα μου, πέτυχε όμως μια πολύ μεγάλη νίκη στη δική σας χώρα. Γιατί μπροστά στον αντίκτυπο της νεανικής εξέγερσης στην Ελλάδα, η κυβέρνηση Σαρκοζί αναγκάστηκε να πάρει πίσω τις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε στο γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα.
Αυτό δεν μπορεί να έγινε μόνο επειδή κάπου μακριά σπάσανε τζάμια και βιτρίνες. Και είναι μεγάλη υποκρισία να ισχυρίζονται σήμερα οι κυβερνήσεις της Ευρώπης ότι αυτό που τους ανησυχεί είναι τα φαινόμενα βίας.
Αυτό που πραγματικά τους ανησυχεί είναι η πιθανότητα ο κόσμος να αρχίσει να βγαίνει στον δρόμο και να διεκδικεί. Και αυτός ο γενικευμένος φόβος της ελίτ της Ευρώπης μετά τον ελληνικό Δεκέμβρη, είναι για μας η πιο μεγάλη καταξίωση για όσα, με τις μικρές μας δυνάμεις και με τη στάση μας, με πίστη πάντα στις ιδέες μας και στις αξίες μας, καταφέραμε να συνεισφέρουμε.
Σας ευχαριστώ
Παρίσι, 23/3/2009